Ένας άνθρωπος, που υπηρετεί αφιλοκερδώς το Ευρυτανικό ποδόσφαιρο εδώ και αρκετά χρόνια εξέφρασε τις απόψεις του για τα τελευταία τεκταινόμενα στο νομό μας με την διακοπή του πρωταθλήματος.
Πρόκειται για τον Σεραφείμ Λερογιάννη, από τον οποίον λάβαμε την παρακάτω επιστολή. Ο κ. Λερογιάννης είναι πάνω από 2 συνεχόμενες 10ετιες γενικός γραμματέας του Αίολου και συγκεκριμένα από το ξεκίνημα της ίδρυσης του. Ωστόσο η επιστολή εκπροσωπεί τον ίδιον και δεν έχει σχέση με το σωματείο του. Αναφέρεται αναλυτικά στο μείζον πρόβλημα του νομού μας το γηπεδικό και μας περιγράφει τις προϋποθέσεις. που πρέπει να πληροί ένα γήπεδο για να πάρει την άδεια καταλληλότητας. Τα σχόλια του έχουν αρκετό ενδιαφέρον καθώς είναι άκρως «καυστικά».
Να τονίσουμε ακόμη ότι δεν έχει κάποια προσωπική επιδίωξη γιατί θα συνεχίσει να υπηρετεί το ποδόσφαιρο από τον πρώτο βαθμό, δηλαδή ως μέλος διοίκησης σωματείου. Επιπλέον ο κ. Λερογιάννης είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τα γήπεδα πριν 11 χρόνια, όταν είχε επισκεφτεί και φωτογραφήσει τα γήπεδα της Δυτικής Ευρυτανίας μαζί με τον τότε παράγοντα της ΕΠΣ Ευρυτανίας Σωτήρη Νικολάου.
Αναλυτικά η επιστολή του Σεραφείμ Λερογιάννη:
ΑΔΕΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ
ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑ ΠΟΝΟ
Στις αρχές της δεκαετίας του 90 η Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός είχε φέρει στην Ελλάδα ένα πολύ μεγάλο προπονητή ποδοσφαίρου τον Κροάτη Ίβιτσα Όσιμ. Ήταν αυτός, που σε ανύποπτο χρόνο μετά τα τερτίπια της είχε αποκαλέσει τη μπάλα «πόρνη» κάτι που έμεινε μέχρι σήμερα, γιατί καλώς ή κακώς η sexτική αντίληψη των πραγμάτων γοητεύει τους περισσότερους, αν όχι όλους τους ανθρώπους.
Ο ίδιος όμως στις 18/11/1992 σε συνέντευξη του στο Γιάννη Τζούστα έκανε μια εκπληκτική δήλωση, που θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να έχουν σήμερα γνώμονα. Είπε λοιπόν, ο Ίβιτσα Όσιμ: «Η φιλοσοφία μου έχει τα θεμέλια της στην αρχαία Ελλάδα. Εφαρμόζω στη ζωή μου αυτά που μάθαινα από μικρό παιδί για την αρχαία Ελλάδα. Προσπαθώ να πω τα πράγματα με τ΄ όνομα τους, έτσι όπως εγώ τα βλέπω τουλάχιστον. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι εγώ έχω πάντα δίκιο, αλλά ότι αισθάνομαι, το λέω, το βγάζω, αν και στην Ελλάδα..παρατήρησα ότι πολλές φορές η αλήθεια ενοχλεί μερικούς. Προτιμούν να τους ειπωθεί η αλήθεια τετ α τετ παρά δημοσίως.»
Με αφορμή αυτή τη δήλωση, αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την άποψη μου για τα τεκταινόμενα τελευταία στο Ευρυτανικό ποδόσφαιρο σχετικά με τις αδειοδοτήσεις των αγωνιστικών χώρων.
Άλλωστε όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι στο χώρο στην 28χρονη πορεία μου, εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν ακολούθησα την τακτική του τυφλοπόντικα και πάντα δημοσιοποιούσα μετά παρρησίας τις απόψεις μου στα υπερκείμενα όργανα και όσες φορές έκρινα (Λίγες στα Ευρυτανικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που στέκονται αρωγοί στο προϊόν του Ευρυτανικού αθλητισμού).
Βέβαια δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν όλοι με την άποψη μου, ίσως κανένας, αλλά ας γίνει γνωστό άλλη μια φορά ότι στη θέση του καθενός αντιπαρατίθεται η αντίθεση, στην αντίθεση η θέση, στο λόγο ο αντίλογος και μέσα από το διάλογο και τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, προκύπτει η σύνθεση, η οποία οδηγεί στην τελέσφορη λύση των προβλημάτων.
Θέλω όμως να θυμίσω κάτι πολύ σημαντικό πριν προχωρήσω στην ανάλυση του θέματος που έχει προκύψει. Στην Ελλάδα, δείχνει η πρακτική, το ζητούμενο δεν είναι να εντοπίσεις το πρόβλημα, πράγμα που το κάνουν σχεδόν όλοι σωστά η λαθεμένα.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι ποιος θα λύσει το πρόβλημα! Πράγμα που δεν κάνει κανένας ή σχεδόν λίγοι!
Ξαφνικά, λοιπόν, τέλος Δεκεμβρίου του 2013, έπεσε μαύρο στη διεξαγωγή του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος Α΄ Ερασιτεχνικής Κατηγορίας Ευρυτανίας, με την αιτιολογία της μη ύπαρξης αδειοδοτήσεων των περισσότερων Ευρυτανικών γηπέδων. Μάλιστα το θέμα θα ήταν οξύτερο αφού και τα γήπεδα του Καρπενησίου παρουσιάζουν προβλήματα μη αδειοδότησης με τη στενή έννοια του νόμου αλλά πήραν παράταση άδειας λειτουργίας ως τις 30/6/2014 σύμφωνα με κοινή Υπουργική απόφαση ΤΥ-Δ/Φ550/ΟΙΚ.38637 των Κ.Κ. Υπουργών Οικονομικών-Εσωτερικών-Δημόσιας Τάξης και προστασίας του Πολίτη και του Υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού (Φ.Ε.Κ. 3317/27-12-2013). Προϋπόθεση της παράτασης ήταν να είχαν εξασφαλίσει αδειοδότηση τα γήπεδα αυτά μέσα στο 2013. Δυστυχώς για τα υπόλοιπα γήπεδα δεν είχε εκδοθεί σχετική αδειοδότηση με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει σχετική παράταση. Τι θα εξυπηρετούσε αυτό; Μόνο τη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων 2013-2014, αφού πράγματι τα προβλήματα των γηπέδων της Ευρυτανίας είναι τεράστια. Ίσως και ανασταλτικά στην τέλεση πρωταθλημάτων. Συνεπώς όλοι οι εμπλεκόμενοι με τους χώρους διεξαγωγής των ποδοσφαιρικών παιχνιδιών (Διοικήσεις-Σωματεία-Ε.Π.Σ.-Δήμοι) έπρεπε να τρέξουν με ταχείς ρυθμούς τις διαδικασίες για να μπορέσουν να διεξαχθούν τα νέα πρωταθλήματα της αγωνιστικής περιόδου 2014-2015.
Βέβαια θα πρέπει εδώ να σταθώ και να πω ότι η προσπάθεια να ρίξει τα βάρη ο ένας στον άλλο δεν ευσταθεί. Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι και πρέπει να επιμεριστούμε το μερίδιο της ευθύνης που μας βαρύνει. Τα ζητήματα της αρμοδιότητας ή αναρμοδιότητας απλά αποτελούν δικαιολογητικούς λόγους. Η κατάσταση είναι σοβαρή και κρίσιμη και κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποσείει τα πράγματα από τον Άννα στον Καϊάφα. Τελεσίγραφα από σωματεία ή το υπερκείμενο δεν μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα ούτε να αμβλύνουν την κατάσταση.
Το ερώτημα που μπαίνει επιτακτικά είναι: Πόσα σωματεία είναι ικανά σήμερα να λειτουργήσουν ή να συντηρήσουν γηπεδικούς χώρους, όταν εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον έχει σταματήσει κάθε μορφής τακτική επιχορήγηση από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και τον Ο.Π.Α.Π.; Πριν την κρίση δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν κάποια χρήματα στα σωματεία και έτσι εξέπιπταν της φορολόγησης. Σήμερα αν γίνει αυτό αποτελεί τεκμήριο πλουσιότητας για τον δωρίζοντα. Είναι κάποιοι που θέλουν κατ΄ αυτό τον τρόπο να διαλύσουν τα σωματεία; Είναι κάποιοι που κατ΄ αυτόν τον τρόπο πολεμούν το δικαίωμα της συμμετοχής και της συλλογικότητας;
Είναι κάποιοι που κατ΄ αυτόν τον τρόπο μάχονται το Ελληνικής προέλευσης δικαίωμα του «Συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι»;
Ευτυχώς βέβαια μέχρι τώρα παρά τις τρομακτικές δυσκολίες η Τοπική Αυτοδιοίκηση σ΄ όλη τη χώρα στάθηκε αρωγός στην υλοποίηση της ερασιτεχνικής ιδέας και αντίληψης από τους συλλόγους. Ως πότε όμως; Έχει κανένας συμφέρον να πολεμά το χαμόγελο των νέων και να στέκεται ανασχετικό τείχος στο παιχνίδι;
Να επανέλθω στο πρόβλημα των αδειοδοτήσεων και να τονίσω ότι το θέμα δεν είναι καινούργιο. Απλά είχε χαλαρώσει, όταν η αστυνομία έπαψε να καλύπτει με δύναμη της τα παιχνίδια των ερασιτεχνικών σωματείων όσο αφορά την ασφαλή διεξαγωγή των.
Να θυμίσω μάλιστα ότι παλαιότερα για κάθε παιχνίδι ξεχωριστά απαιτείτο άδεια που υπεβάλλετο στο καθ΄ ύλη αρμόδιο Γραφείο Φυσικής Αγωγής στο Τμήμα περί εξωσχολικού Αθλητισμού, που αφορούσε: α) Ασφαλή διεξαγωγή του παιχνιδιού εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου β) Παρουσία γιατρού ή νοσηλευτή που ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμος να προσφέρει πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, σε όποιον κατά την τέλεση του παιχνιδιού είχε ανάγκη. Μάλιστα αν δεν υπήρχαν αυτές οι προϋποθέσεις ο διαιτητής δεν ξεκινούσε το παιχνίδι, με συνέπεια το μηδενισμό του γηπεδούχου σωματείου, αν δεν μπορούσε να αποδείξει ότι δεν φέρει γι΄ αυτές τις προϋποθέσεις ευθύνη.
Είναι γεγονός πάντως ότι καταστατικά ένα σωματείο από την ίδρυση του για να συμμετάσχει στα πρωταθλήματα αυτό και μόνο αυτό θα πρέπει πρώτα απ΄ όλα να εξασφαλίζει το χώρο και την καταλληλότητα του. Τι καταδεικνύει αυτό; Ότι πρωτογενώς όλη την ευθύνη φέρει το σωματείο. Μπορεί όμως αυτό καθεαυτό ένα ερασιτεχνικό σωματείο;
Ας δούμε τώρα τι πρέπει να περιλαμβάνει η αδειοδότηση και γιατί η αρμόδια επιτροπή ελέγχου καταλληλότητας αγωνιστικών χώρων και αθλητικών εγκαταστάσεων αρνείται τη χορήγηση αδειοδότησης κυρίως στα γήπεδα της Δυτικής Ευρυτανίας, τα οποία συμπτωματικά ανήκουν στο Δήμο Αγράφων (Γήπεδα: Ραπτοπούλου-Γρανίτσας-Παλαιοκατούνας-Δυτικής Φραγκίστας-Κερασοχωρίου).
Το ίδιο θέμα θα συνέβαινε με τα γήπεδα του Γυμνασίου Καρπενησίου και της Ποταμιάς (Δήμος Καρπενησίου), που μέχρι και πριν τρία χρόνια εχρησιμοποιούντο για την τέλεση αγώνων. Το τονίζω αυτό για να μη φανερωθεί ότι σε παραλείψεις έχει υποπέσει μόνο Δήμος Αγράφων.
Τι προβλέπει, λοιπόν, η Διεύθυνσης Μελετών Αθλητικών Έργων Τμήμα Έρευνας και Προδιαγραφών της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού (1) Για την τέλεση όλων των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Α΄ Ερασιτεχνικής κατηγορίας θα πρέπει να υπάρχουν υποχρεωτικά γήπεδα φυσικού ή τεχνητού χλοοτάπητα. Δυστυχώς κανένα πλην δυο(2) γηπέδων του Καρπενησίου δεν διαθέτουν φυσικό ή τεχνητό χλοοτάπητα. Τα υπόλοιπα διαθέτουν νταμαρόχωμα και μπορούν να διαξευχθούν πρωταθλήματα Β΄ και Γ΄ Ερασιτεχνικής κατηγορίας.
2) Οι διαστάσεις των πρέπει να είναι τουλάχιστον 100mx64m παρ΄ όλο που τα επιτρεπτά όρια από τη FIFA είναι: Μήκος 90 έως 120 m, Πλάτος 45 έως 90 m.
Δυστυχώς πλην των δυο(2) γηπέδων του Καρπενησίου ούτε το μήκος ούτε το πλάτος των άλλων γηπέδων πληρούν τις προϋποθέσεις, παρ΄ ότι τα σωματεία δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κατασκευή των, αφού τις δεκαετίες του 80 και του 90, που έγιναν για λόγους οικονομίας, γίνονταν με τις ελάχιστες προβλεπόμενες διαστάσεις της FIFA.
3) Η τελική γραμμή του άουτ και του πλαγίου άουτ θα πρέπει να απέχει από τη γραμμή της περίφραξης 5 m. Δυστυχώς και αυτή η προϋπόθεση δεν πληρούται αφού παλαιότερα τα μέτρα ασφάλειας ήταν 3 m.
4) Πρέπει να υπάρχουν αποδυτηριακοί χώροι για τον γηπεδούχο, τον φιλοξενούμενο και τους διαιτητές καθώς και ιατρείο πρωτοβάθμιας φροντίδας και το απαραίτητο φαρμακείο.
Εδώ όμως τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα. Πως είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν ικανοποιητικά αποδυτήρια οι χώροι αυτοί που κτίσθηκαν αυθαίρετα χωρίς πολεοδομική άδεια ακόμη και στο Καρπενήσι, όταν οι εμπλεκόμενοι με τα αθλητικά σωματεία ενεργοί και μη, γνωρίζουν πόσες προσπάθειες κατέβαλαν για να ηλεκτροδοτηθούν και υδροδοτηθούν αυτοί οι χώροι. Κι αν έγινε αυτό όπου έγινε, έγινε σίγουρα με υπερβάσεις.
Επίσης για λόγους υγιεινής πρέπει να υπάρχουν θέρμανσης-λουτήρες-ντουζιέρες-νιπτήρες και τουαλέτες. Σωστά, αλλά πως μπορούν να χωρέσουν όλα αυτά σ΄ αυτά τα παραπάνω πράγματα; Οι αθλούμενοι γνωρίζουν από πότε έχουν να κάνουν μπάνιο στην Ευρυτανία μετά την τέλεση αθλητικής συνάντησης.
5) Ζητούν σύστημα πυρανίχνευσης και πυρασφάλειας. Σωστά. Όποιος όμως επισκεφθεί Ευρυτανικά γήπεδα θα αντιληφθεί, ότι όλα αυτά είναι συνυφασμένα με την ουτοπία.
6) Ζητούν ασφαλείς περιφράξεις. Σωστά. Μόνο που στις προηγμένες χώρες γκρεμίζουν τα καγκελόφραχτα γήπεδα. Υπηρετούμε τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Δεν υπηρετούμε ούτε τον Άρη ούτε τον Ιανό. Αν το κάνουν για λόγους καλαισθησίας μόνο. Σωστά.
7) Ζητούν όπου υπάρχουν κερκίδες, κάγκελο ύψους 2. 5m, που θα διαχωρίζει τους φιλάθλους της γηπεδούχου από τους φιλάθλους της φιλοξενούμενης. Σωστά. Μόνο που θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι για δυο ώρες που πάμε στο γήπεδο συγγενείς και φίλοι οι περισσότεροι δεν πολεμάμε. Δίπλα-δίπλα καθόμαστε όλοι και μετά στα ίδια μαγαζιά πίνουμε το καφεδάκι μας.
Τι εξυπηρετεί άραγε αυτό το κάγκελο, όταν στο τοπικό πρωτάθλημα όπως προείπαμε δεν υπάρχει Αστυνομική Δύναμη. Θέτω προς άπαντες το ερώτημα: Στα γήπεδα που δεν υπάρχει κερκίδες, πρέπει να δημιουργούμε μαντριά για τους φιλοξενούμενους;
8) Ζητούν ξεχωριστές καταπακτές για διαιτητές-και αθλητές. Άραγε τις εξυπηρετούν όταν όλοι οι αθλούμενοι είναι φίλοι μεταξύ τους; Και παρατάσσονται όλοι μαζί πριν το παιχνίδι;
9) Ζητούν πόρτες και παράθυρα με ειδικά πλέγματα στους υαλοπίνακες. Παιδιά για γήπεδα μιλάμε. Δεν μιλάμε για φυλακές.
Μετά απ΄ όλα αυτά θέτω τα ερωτήματα:
Μόνο τα Ευρυτανικά γήπεδα είναι αυτά που συμπληρώνουν τόσες αρνητικές προϋποθέσεις ώστε να σταματήσει ένα πρωτάθλημα;
Ξέρω από επισκέψεις μου και στους όμορους με την Ευρυτανία νομούς (περιφερειακές ενότητες), υπάρχουν τα ίδια προβλήματα αλλά τα πρωταθλήματα συνεχίζονται. Αρεσκόμεθα άραγε η Ευρυτανία να αποτελεί πάντα την εξαίρεση;
Κι΄ αν δεχθούμε ότι τα γήπεδα της Ευρυτανίας δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να παιχθεί ποδόσφαιρο γιατί δεν συγκεντρώνουν τις νόμιμες προϋποθέσεις, με την ίδια λογική ζητώ και εγώ ως πολίτης ευνομούμενης και δημοκρατικής χώρας να μου απαντηθούν από τους αρμόδιους τα ερωτήματα:
1) Σε πόσες παιδικές χάρες της χώρας δεν έπρεπε να παίζουν παιδιά και έπρεπε να τους απαγορεύουν να τις κοιτάζουν;
2) Σε πόσα σχολεία της χώρας για λόγους ασφάλειας, θέρμανσης και υγιεινής δεν έπρεπε να φοιτούν παιδιά;
3) Σε πόσα πεζοδρόμια της χώρας δεν έπρεπε να βαδίζουν πολίτες αλλά αγριοκάτσικα;
4) Σε πόσους δρόμους της χώρας δεν έπρεπε να κυκλοφορούν οχήματα αλλά ζώα, κάρα και τάνκς.
5) Σε πόσα κτίρια που στεγάζονται υπηρεσίες, δεν έπρεπε να στεγάζονται, αφού στερούνται πολεοδομικής άδειας, που το ίδιο το κράτος δεν εξέδωσε ως οφείλει!
Με όλα αυτά ίσως κινδυνέψω να χαρακτηρισθώ οπαδός της ανομίας και πολίτης αυθαίρετος, όμως θα πρέπει να θυμίσω πως όλοι οι νόμοι επιδέχονται κατά το δοκούν τόσο συσταλτική όσο και διασταλτική ερμηνεία, που σημαίνει ότι κάπου πρέπει να μπαίνει νερό στο κρασί μας για να ξεπερνιούνται τα ορθούμενα κάθε φορά εμπόδια.
Πρέπει να βρεθεί λύση να τελειώσει αυτό το πρωτάθλημα όπως ξεκίνησε. Στις ίδιες έδρες. Αλλιώς αποτελεί βαθμολογική παραχάραξη.
Πριν κλείσω γράφοντας αυτές τις σκέψεις, που είναι και άγνωστό αν θα φιλοξενηθούν κάπου θέλω να κάνω γνωστό, ότι πάνε πάνω από δέκα χρόνια, όταν από πολύ πρωί ιδίας εξόδοις εγώ και ο Σωτήρης ο Νικολάου μέλος της Ε.Π.Σ. Ευρυτανίας τότε μέσα σε μια μέρα γυρίσαμε γι΄ αυτό το σκοπό όλα τα Ευρυτανικά γήπεδα κάτω από δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες-και αυτό ήταν ευτύχημα-γιατί κατεγράφησαν τότε όλα με τον καλύτερο τρόπο. Είδαμε γήπεδα λίμνες, γήπεδα ποτάμια, γήπεδα γεμάτα παγίδες. Είδαμε γήπεδα κατάλληλα μόνο για BEACH SOCCER. Είδαμε αποδυτήρια ακατάλληλα και για ζώα. Είδαμε πάγκους απάνθρωπους. Είδαμε κρεμάστρες με μια τάβλα καρφωμένη στον τοίχο και λίγες πρόκες στραβά καρφωμένες. Είδαμε απαίσιες συνθήκες υγιεινής.
Όλα κατεγράφησαν στο φωτογραφικό φακό. Ευτυχώς έχω κρατήσει αυτά τα φωτογραφικά ντοκουμέντα αλλά δυστυχώς οι βελτιώσεις είναι ελάχιστες από τότε.
Επωμίσθηκα από τότε να φωτίσω την κοινή γνώμη, προσπαθώντας να θέσω το θέμα στη σωστή βάση τόσο στο υπερκείμενο (Ε.Π.Σ. Ευρυτανίας) όσο και στα Μ.Μ.Ε. της εποχής.
Δυστυχώς τα λεγόμενα μου τότε απασχόλησαν «ώτα μη ακούοντα». Δυστυχώς οι εικόνες μου απασχόλησαν αόμματους.
Αν ξεκινούσαμε από τότε ίσως να μην μας απασχολούσαν αυτά σήμερα.
Τώρα θρέψαμε αυτούς τους καρπούς. Σπείραμε ανέμους. Θερίζουμε θύελλες.
Υπάρχει μια αρχή τόσο απλή, όσο είναι να πιεις ένα ποτήρι νερό. Αν τη διατύπωνα εγώ, σαφώς και δεν θα απασχολούσε κανένα. Έλα όμως που τη διατύπωσε ο μεγαλύτερος ή εκ των μεγαλυτέρων φιλοσόφων του κόσμου ο Σταγειρίτης Αριστοτέλης που είπε: «Η ευτυχία μας εξαρτάται από εμάς τους ίδιους». Η ευτυχία θέλει συναίνεση. Η ευτυχία θέλει φροντίδα.
Συνεπώς ότι πράξαμε και στο χώρο του αθλητισμού τώρα που η κρίση βγάζει απαγορευτικά φράγματα, αρχίζουμε να τα εισπράττουμε.
Δεν μας φταίει κανένας άλλος. Φταίμε όλοι μας που τόσα χρόνια υπηρετούσαμε η λέμε ότι υπηρετούμε μια έκφανση του πολιτισμού τον αθλητισμό.
Αν αυτό το πόνημα μου φιλοξενηθεί από κάποιο Μ.Μ.Ε. προκαταβολικά να το ευχαριστήσω.
Υ.Γ.: Επειδή οι μέρες είναι πονηρές και τον Φλεβάρη υπάρχουν αρχαιρεσίες για την νέα Ε.Π.Σ. Ευρυτανίας, δεν προτίθεμαι να είμαι υποψήφιος. Άλλωστε η ενασχόληση σε πρώτο βαθμό είναι αυτή που εξιτάρει τα συναισθήματα. Για αυτό άλλωστε έκανα τον αθλητισμό ζωή μου.
Λερογιάννης Σεραφείμ
