Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος μιλήσαμε για το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο, την «αυτοκτονία» των συμπατριωτών του, Ιταλών στο Εuro 2000, το δράμα των παικτών της Μπάγερν Μονάχου αλλά και το κλάμα που προκάλεσε στον Κριστιάνο Ρονάλντο και σε όλους τους Πορτογάλους, η Εθνική μας στο ονειρικό Euro 2004.
Αυτή τη φορά θα αναφερθούμε στις «δύσκολες» στιγμές των τεράστιων ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων όπως ο Ζιντάν, ο Τζεραρντ και ο Τέρι. Επίσης θα θυμηθούμε την εθνική τραγωδία των Βραζιλιάνων απέναντι στους Γερμανούς.
Τζέραρντ: ωραίος το 2005, μοιραίος το 2014
Για τον εμβληματικό αρχηγό της Λίβερπούλ η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λίγκ το 2005 ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για την πιστή που έδειξε στην Αγγλική ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Η Λίβερπουλ σε εκείνον τον αξέχαστο τελικό βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, διότι η Μίλαν προηγείται με 3-0 στο ημίχρονο και όλα μοιάζουν τελειωμένα. Όμως ο «caρtain» έχει αντίθετη άποψη, γιατί μειώνει σε 3-1 στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και κάνει μια κίνηση με τα χέρια του για να δώσει το έναυσμα στους συμπαίκτες του και στους οπαδούς των «Κόκκινων», να πιστέψουν ότι τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα και να τους συμπαρασύρει για να πραγματοποιήσουν την σημαντικότερη ανατροπή που έχει συμβεί ποτέ σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης.. Κατά την διάρκεια του αγώνα υπήρχε η αίσθηση ότι ο Τζέραρντ ήταν παντού μέσα στο γήπεδο( κάποια στιγμή έφτασε να παίζει δεξί μπακ για να κρατήσει η αποκαμωμένη ομάδα του το 3-3 και να στείλει τον αγώνα στην παράταση. Για την Μίλαν αυτό το ματς είναι η απόλυτη τραγωδία, καθώς χάνει ένα «δικό» της κύπελλο, διότι μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο με τον «αέρα» του 3-0 και παρόλα αυτά κατάφερε να χάσει. Θα μπορούσε κάποιος να επικεντρωθεί στην Μίλαν, γιατί ποτέ δεν έχει χάσει ομάδα που βρέθηκε μπροστά στο σκορ με 3 τέρματα σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Αλλά ο Άγγλος μέσος αξίζει και με το παραπάνω να του αφιερωθεί αυτή η παράγραφος, καθώς η λαχτάρα και η προσμονή να σηκώσει την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» ήταν τεράστια και η προσπάθεια που κατέβαλε σε εκείνον τον τελικό ήταν συγκινητική.
Εννέα χρόνια μετά, η μοίρα παίζει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι στον ηγέτη των «Reds». Σε ένα παιχνίδι με την Τσέλσι προς τις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος η Λίβερπουλ θέλει μόνο νίκη για να σφιχταγκαλιάσει το τρόπαιο του Αγγλικού πρωταθλήματος( κάτι που ήταν το μεγάλο απωθημένο του Τζέραρντ όλα αυτά τα χρόνια). Ο Stevie G προσπαθώντας να ελέγξει την μπάλα, γλιστράει και έτσι δημιουργείται μια από τις πιο στενάχωρες στιγμές που θα θυμούνται για πάντα οι οπαδοί της Λίβερπουλ αλλά και ο ίδιος. Το γλίστρημα αυτό φέρνει την ήττα της Λίβερπουλ από την Τσέλσι με 0-1 και μαζί χάνεται και η τελευταία ελπίδα του Στίβεν να σηκώσει ένα πρωτάθλημα με την αγαπημένη του ομάδα. Το ποδόσφαιρο πολλές φορές είναι αρκετά σκληρό και ο Τζέραρντ βίωσε την πιο δύσκολη στιγμή που μπορεί να συναντήσει ποτέ ένας ποδοσφαιριστής.
Το άδοξο τέλος της καριέρας του Ζιντάν
Όταν λέγεσαι Ζινταν και εκπροσωπείς σαν αρχηγός την χώρα σου σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας, η μοναδική σκέψη που περνάει από το μυαλό σου είναι να φτάσεις στην γη της επαγγελίας, να πατήσεις την κορυφή του κόσμου, να σε θυμούνται όλοι ως τον άνθρωπο που σήκωσε 2 Μουντιάλ στα χέρια του με το εθνόσημο στο στήθος. Έλα όμως που μερικές φορές λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Τον ρόλο του ξενοδόχου, εκείνη την «σκληρή» βραδιά για όλους τους λάτρεις του Ζιζού, τον έπαιζε ο Ιταλός αμυντικός Μάρκο Ματεράτσι. Ο Ιταλός εκτός του γκολ που πέτυχε κατάφερε να κερδίσει την αποβολή του Ζιντάν. Σε εκείνη την αναμέτρηση είχε καταφέρει να «παίξει» με το μυαλό του κορυφαίου Γάλλου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών( κατά την ταπεινή μου άποψη), ψελλίζοντας του κάτι στο αυτί που προκάλεσε τον εκνευρισμό και την οργισμένη αντίδραση του, με αποτέλεσμα να του δώσει μια εντυπωσιακή κουτουλιά και να τον ξαπλώσει στο έδαφος. Μια τεράστια καριέρα έληγε με τον χειρότερο τρόπο δηλαδή με αποβολή σε έναν τελικό Μουντιάλ σε μια στιγμή τρέλας που ο Ζιντάν θα ήθελε να ξεχάσει. Με αυτόν στον αγωνιστικό χώρο τα πράγματα ίσως εξελίσσονταν διαφορετικά για τους «Τρικολόρ», όμως τις ελπίδες τους, έσβησε το εύστοχο χτύπημα του Γκρόσο στην ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι. Για τον αρχηγό των Γάλλων το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν μια παραφωνία σε μια υπέρλαμπρη καριέρα.
Ένα γλίστρημα, ένα χαμένο Τσάμπιονς Λίγκ
O αρχηγός της Τσέλσι και ίσως το κορυφαίο δημιούργημα των ακαδημιών της ομάδας του Λονδίνου, Τζόν Τέρι περίμενε για χρόνια την στιγμή του που θα έμπαινε για πάντα στις καρδιές των οπαδών των φιλάθλων της αγαπημένης του ομάδας. Το ματς, στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ του 2008, είχε φτάσει στα πέναλτι και το σκηνικό έμοιαζε να είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Άγγλου αμυντικού, καθώς όταν έφτασε η σειρά του, το μόνο που έχει να κάνει είναι να ευστοχήσει για να χαρίσει στην ομάδα του το πολύτιμο τρόπαιο. Η σκηνή μοιάζει να είναι βγαλμένη από ταινία του Hollywood. Ο αρχηγός απέναντι στην μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, στο κρισιμότερο χτύπημα στην ιστορία της Τσέλσι. Αν βρει δίχτυα τότε το κύπελλο είναι δικό του. Όμως την στιγμή που φτάνει στο σημείο να χτυπήσει την μπάλα το χορτάρι τον προδίδει. Γλιστράει στο βρεγμένο τερέν και στέλνει την μπάλα στα περιστέρια. Ο ίδιος μετά την εκτέλεση έχει μείνει καθηλωμένος στο γρασίδι, βυθισμένος στις σκέψεις του και το μόνο που θέλει , είναι να ανοίξει η Γή να τον καταπιεί. Η διαδικασία συνεχίζεται και τελικά μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα ο Φαν Ντερ Σάρ πιάνει το πέναλτι του Ανελκά και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατακτά το τρίτο Τσαμπιονς Λίγκ της ιστορίας της. Αν και γενικότερα δεν συμπαθούσα τον Τέρι, δεν θα μπορέσω να ξεχάσω το κλαμένο πρόσωπο του σε εκείνο τον τελικό καθώς ήταν ο μοιραίος για την ομάδα του και δεν μπορούσε να χωνέψει ότι το χαμένο του πέναλτι στέρησε από την Τσέλσι το τρόπαιο. Το ποδόσφαιρο μερικές φορές είναι σκληρό και άδικο και ο Τζον Τέρι βίωσε με τον χειρότερο τρόπο τα παιχνίδια της στρογγυλής θεάς που τον πρόδωσε την πιο κρίσιμη στιγμή.
Οι Γερμανοί που «βύθισαν» μια ολόκληρη χώρα στην θλίψη
Οι Βραζιλιάνοι το 2014 ήταν διοργανωτές του Μουντιάλ και πίστευαν ότι η Εθνική τους ομάδα είχα όλα τα φόντα για να στεφθεί πρωταθλήτρια Κόσμου. Λογάριαζαν όμως χωρίς τους αμείλικτους Γερμανούς που τους κατατρόπωσαν με 1-7. Η ομάδα του Μίλερ, του Νοιέρ και του Λάμ ασέλγησε πάνω στο «πτώμα», των ανήμπορων να αντιδράσουν, Βραζιλιάνων και βύθισε στην απόλυτη θλίψη την χώρα, όπου το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από θρησκεία. Οι Βραζιλιάνοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ την συγκεκριμένη μέρα γιατί είναι η πιο ντροπιαστική ήττα τους σε τελική φάση Μουντιάλ και έλαβε χώρα μπροστά σε ένα κατάμεστο γήπεδο που περίμενε πρόκριση της «Σελεσάο» στον τελικό. Αντί για αυτό οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι είδαν την γερμανική μηχανή να πιάνει υψηλά στάνταρ απόδοσης και να ξεφτιλίζει την παρέα των Νειμάρ, Οσκαρ, Χούλκ και Νταβίντ Λουίζ. Μάλιστα ο τελευταίος μετά το τέλος του αγώνα ξέσπασε σε κλάματα και δεν μπορούσε με τίποτα να συγκρατήσει τα δάκρυα του κάτι που απεικονίζεται στην παραπάνω φωτογραφία. Το συγκεκριμένο στιγμιότυπο έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στην μνήμη μου γιατί κατάλαβα ότι οι Βραζιλιάνοι «πονούσαν» και η συγκεκριμένη πανωλεθρία τους είχε ραγίσει την καρδιά. Θα ακουστεί λίγο κακό αυτό που θα πω αλλά εύχομαι κάποτε οι Γερμανοί να πάθουν ακριβώς αυτό που έκαναν στους Βραζιλιάνους, δηλαδή να βρεθεί κάποια ομάδα που να παίξει ένα νοκ-αουτ ματς μιας μεγάλης διοργάνωσης μέσα στην Γερμανία και να τους κατατροπώσει. Πιστεύω ότι πρέπει να σέβεσαι το μεγαλείο του αντιπάλου σου και όταν τον βρίσκεις σε μια κακίστη μέρα, θα πρέπει να ξέρεις ποτέ να σταματάς. Οι Γερμανοί δεν το έκαναν αυτό και προτίμησαν να χλευάσουν με τον χειρότερο τρόπο τους διοργανωτές Βραζιλιάνους.
Επιμέλεια: Νίκος Καρφής
