Totti: ο αιώνια πιστός capitano

Ο Νίκος Καρφής, σπουδαστής του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ, μπαίνει στην παρέα του ''Evrytaniasport'' και θα μας ταξιδεύει κάθε εβδομάδα στον μαγικό χώρο του αθλητισμού, μέσα από πρωτότυπα άρθρα και αφιερώματα σε παίκτες, ομάδες και σε στιγμές που έμειναν στην ιστορία.

Το όμορφο ταξίδι αρχίζει με τον  εμβληματικό αρχηγό και πιστό στρατιώτη της Ρόμα όλα αυτά τα χρόνια, τον μοναδικό Φραντσέσκο Τότι, σε ένα άρθρο ωδή στην αφοσίωση και στην ιδιαίτερη σχέση παίκτη-ομάδας.

Ζούμε σε μια  εποχή που ξοδεύονται τεράστια ποσά για μεταγραφές, οι μετακινήσεις παικτών από μια ομάδα σε μία άλλη, είναι κάτι παραπάνω από συχνές και γενικότερα υπάρχει μια τάση των ποδοσφαιριστών να αλλάζουν ποδοσφαιρικές στέγες, μέχρι να φτάσουν στο ύψιστο επίπεδο, δηλαδή σε κάποια από τις διασημότερες και καλύτερες ομάδες του κόσμου. Υπάρχουν όμως κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που με την πίστη και την αφοσίωση που δείχνουν στο σύλλογο που υπηρετούν μας μεταφέρουν σε παλαιότερες , πιο ρομαντικές εποχές, τότε πού το χρήμα δεν έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο στο μυαλό ενός παίκτη αλλά κυριαρχούσαν κάποιες άλλες αξίες, όπως το συναισθηματικό δέσιμο του παίκτη με την ομάδα που παίζει και τους οπαδούς της.

Μαζί με τον συμπαίκτη του στη Εθνική Ιταλίας και πολύ καλό του φίλο Τζίτζι Μπουφόν

Ας πάμε λοιπόν στον πρωταγωνιστή μας, τον capitano της Ρόμα που στην «αιώνια πόλη» λατρεύεται σαν θεός και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η δημοτικότητα του έχει φτάσει σε εξωπραγματικά επίπεδα. Ξετυλίγοντας λοιπόν το κουβάρι της αγνής και ανιδιοτελής  αγάπης του «αρχηγού» για τους «τζιαλορόσι», θα μεταφερθούμε σε ένα περιστατικό που έλαβε χώρα πριν από 27 χρόνια, όταν  ο Φραντσέσκο βρισκόταν στην τρυφερή ποδοσφαιρικά ηλικία των 12 ετών. Εκείνη την μακρινή εποχή μια πρόταση της Λάτσιο για οποιοδήποτε άλλον νεαρό ποδοσφαιριστή θα ήταν «θείο δώρο», διότι θα του παρουσιάζονταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, να πάει στις ακαδημίες  μιας αρκετά διάσημης ομάδας της Ιταλίας. Όχι όμως για τον Τότι που δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει την λατρεία που είχε από μικρός για τους «Λύκους» και το να πάει στην «μισητή» Λάτσιο θα ήταν στο μυαλό του μια «πισώπλατη μαχαιριά» στην αγαπημένη του Ρόμα. Μάλιστα ο Τότι όχι μόνο αρνήθηκε την εν λόγω πρόταση αλλά έκανε τα πάντα για να καταλήξει στην ομάδα της καρδιάς του. Ο Ιταλός έφτασε στο σημείο να βάλει την μητέρα του, να μιλήσει με τους ανθρώπους της Ρόμα και να τους πείσει να  αποκτήσουν το γιο της. Εκείνη με τη σειρά της ήρθε σε επαφή με τον επικεφαλή των ακαδημιών της Ρόμα για να επιτευχτεί η πολυπόθητη συμφωνία, που στο μακρινό μέλλον θα αποδεικνυόταν ως η πιο «μεγάλη» απόφαση που πήρε ποτέ ο σύλλογος. Ο τελευταίος πίεσε τον γενικό διευθυντή της Λοντιτζάνι (ερασιτεχνική ομάδα που έπαιζε ο Τότι πριν πάει στους «Ρωμαίους») για την μεταγραφή και τελικά κατάφερε να τον πάρει στις ακαδημίες  των «Λύκων».

Άλλο ένα δείγμα της αφοσίωσης του στη Ρόμα, ήταν η άρνηση του να εγκαταλείψει το «Ολίμπικο» το 2006 και να υπογράψει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Όταν τον ρώτησαν γιατί αρνήθηκε, ο capitano απάντησε χαρακτηριστικά: ’’Στο σχολείο μας έμαθαν ότι η οικογένεια είναι το σημαντικότερο πράγμα για έναν άνθρωπο. Η Ρόμα είναι η οικογένεια μου. Άκουσες ποτέ κανέναν να αφήνει τους φτωχούς γονείς του για να ζήσει με πλούσιους ξένους;”. Μέτα από μια τέτοια απάντηση έγινε αντιληπτό ότι ο  «άσσος» των «Τζιαλορόσι» έχει βρει την ποδοσφαιρική «Ιθάκη» του και   θα ήταν σχεδόν απίθανο να  αφήσει την «αιώνια πόλη».

Ο πιστός αρχηγός των «Ρωμαίων», από μικρός ερωτεύτηκε παράφορα το ποδόσφαιρο και όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισε να τον μαγεύει η ιδέα, πως θα φοράει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και σε κάθε ματς της μεγαλύτερης αγάπης του( της Ρόμα), θα κάνει τα πάντα για να κερδίζει το ζεστό χειροκρότημα από το φιλοθεάμων κοινό του «Ολίμπικο». Ποτέ δεν σκέφτηκε να φύγει για άλλες, πιο πλούσιες και «λαμπερές» ομάδες και αν κάποτε το έκανε, αυτή του η σκέψη έσβηνε μονομιάς, διότι όπως έχει πει σε αρκετές περιπτώσεις, δεν θα μπορούσε να αποχωριστεί την ζεστασιά και την οικειότητα που ένιωθε  όταν πάταγε το χορτάρι του γηπέδου της Ρόμα. Για αυτόν, το συγκεκριμένο γήπεδο ήταν το «σπίτι» του.

Φτάνοντας σιγά-σιγά προς το τέλος της καριέρας του, έχει  υποχρέωση σαν «δάσκαλος», να μεταλαμπαδεύσει  την αρχηγική και ηγετική  του ικανότητα που τον διακρίνει, όπως επίσης  την αφοσίωση και την τρέλα του για την ομάδα, στους 2 απ’ότι φαίνεται καλύτερους «μαθητές» του. Ο πρώτος είναι ο Ντε Ρόσι( υπαρχηγός των «τζιαλορόσι» αυτή την στιγμή και αρχηγός στο μέλλον όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τον Τότι και θα αποφασίσει να τελειώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα) και ο δεύτερος, άλλος ένας πιστός στρατιώτης των «Λύκων», το πολυεργαλείο που ακούει στο όνομα Αλεσάντρο Φλορέντσι. Το φορτίο που θα τους αφήσει με την μελλοντική αποχώρηση του ο capitano θα είναι τεράστιο, όπως τεράστιο θα είναι το δέος που θα νιώθουν οι 2 συγκεκριμένοι παίκτες, όταν θα φοράνε το περιβραχιόνιο που κάποτε άνηκε στο «τοτέμ», στον σπουδαιότερο παίκτη που αγωνίστηκε ποτέ στη Ρόμα και έναν από τους σημαντικότερους Ιταλούς αθλητές, τον «μεγάλο» Φραντσέσκο Τότι.

Για  όλους τους ποδοσφαιρόφιλους του πλανήτη, που βλέπουν το  άθλημα μέσα από μια πιο ρομαντική προσέγγιση, ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Serie A, θα είναι πάντα η επιτομή του παίκτη-ηγέτη, του αρχηγού και του ανθρώπου που είναι πιστός στις αξίες και στα ιδανικά του ξέροντας πως αν είχε πάρει μια διαφορετική απόφαση στην καριέρα του ίσως είχε κατακτήσει περισσότερους τίτλους σε συλλογικό επίπεδο. Σε όλη του την ποδοσφαιρική του πορεία  ο Τότι σκεφτόταν με την καρδιά  του και στις εποχές που ζούμε αυτό είναι πολύ σπάνιο, γιατί οι περισσότεροι  ποδοσφαιριστές ψάχνουν συνεχώς τον τρόπο να «φουσκώσουν» τον τραπεζικό τους λογαριασμό και να αποκτήσουν τεράστια φήμη πηγαίνοντας πολλές φορές κόντρα στα πιστεύω τους. Επομένως   είναι μοναδικός στο είδος του. Για αυτό οι «τιφόζι» της Ρόμα δεν θα σταματήσουν ποτέ να του τραγουδούν το :”c’e solo un capitano”(Υπάρχει μόνο ένας αρχηγός).

Επιμέλεια: Nίκος  Καρφής