Το ποδόσφαιρό είναι ένα άθλημα, όπου μόνο το ταλέντο δεν φτάνει για να γίνεις σπουδαίος. Χρειάζεται ατελείωτες ώρες δουλειάς και προπόνησης για να καλλιεργήσεις αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα που έχεις.
Καμιά φορά θέλει ιδιαίτερη προσοχή στις επιλογές που θα πάρεις διότι μια καριέρα δεν θέλει πολύ κόπο για να καταστραφεί. Ο θηριώδης Αντριάνο, γνωστός και ως «Αυτοκράτορας»(The Emperor), ανήκει σε αυτήν την ειδική κατηγορία ποδοσφαιριστών που κατέκτησαν πολύ λιγότερα από αυτά που μπορούσαν. Αδίκησε τον εαυτό του και το ξεχωριστό ταλέντο του. Δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει σε μια δύσκολη και τραγική στιγμή που είχε στην ζωή του και το ποδόσφαιρό «έχασε» ένα χαρισματικό αθλητή.
Γεννημένος μέσα στην φτώχεια, στις φαβέλες της Βραζιλίας, πέρασε τα νεανικά του χρόνια παίζοντας ποδόσφαιρο στους δρόμους και έμαθε να ζει κάτω από διαφορετικούς κανόνες, σε μια περιοχή όπου η εγκληματικότητα, η βία και τα ναρκωτικά ήταν μια ρουτίνα, μια συνήθεια, ένας τρόπος ζωής. Η μονή του διέξοδος από αυτές τις μάστιγες, ήταν η μπάλα. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός ονειρευόταν να γίνει διάσημος ποδοσφαιριστής, κάτι που κάνουν όλα τα μικρά παιδιά στην «χώρα του καφέ», γιατί ξέρουν ότι είναι ίσως ο μόνος τρόπος να σώσουν την ζωή τους.
Ο «Αυτοκράτορας» χαρακτηριζόταν για την απίστευτη ισορροπία που είχε το σώμα του όταν ήταν κάτοχος της μπάλας, καθώς δεν έπεφτε με τίποτα. Ακόμα και οι πιο σκληροί αμυντικοί τα έβρισκαν σκούρα μαζί του. Η σωματοδομή του ήταν ιδανική για παίκτη περιοχής και η ταχύτητα του με την μπάλα στα πόδια ήταν εξωπραγματική, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν ήταν και από τους πιο αδύνατους παίκτες στον κόσμο. Οι αξέχαστες και θανατηφόρες «ρουκέτες» που εξαπέλυε το μαγικό αριστερό του πόδι αποτελούσαν τον απόλυτο εφιάλτη του αντίπαλου τερματοφύλακα. Το μόνο που μπορούσες να κάνεις όταν ο Αντριάνο «όπλιζε» και ετοιμαζόταν για την «κανονιά», ήταν να προσευχηθείς να μην βρεθείς στην πορεία της μπάλας γιατί αν σε πετύχαινε θα σε άφηνε αναίσθητο. Η δύναμη που είχε το σουτ του μπορούσε να συγκριθεί ίσως μόνο με εκείνο του συμπατριώτη του και καλύτερου αριστερού μπακ που έχει δει ποτέ ο πλανήτης, του Ρομπέρτο Κάρλος.
Τα χρόνια που μεγαλούργησε ήταν αυτά στην Ίντερ. Οι οπαδοί των «Νερατζούρι» του έδωσαν το παρατσούκλι «ο Αυτοκράτορας του Μιλάνου». Στο «Τζουζέπε Μεάτσα» τον λάτρεψαν. Ήταν ασταμάτητος και έδειξε με τις επιδόσεις του ότι μπορεί να γίνει ο επόμενος μεγάλος επιθετικός της «Σελεσάο» μετά τον Ρονάλντο. Οι Ιταλοί έχοντας δει τα πρώτα εξαιρετικά δείγματα γραφής του άρχισαν να τον συγκρίνουν με το «Φαινόμενο» και όλα έμοιαζαν ιδανικά για ένα παιδί που είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Τον προόριζαν ως τον ηγέτη στην επιθετική γραμμή της Βραζιλίας αλλά και της Ίντερ.
Βέβαια στην ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα περιμένεις. Η μοίρα επιφύλασσε ένα άσχημο παιχνίδι στον Αντριάνο. Ο πατέρας του πέθανε σε ηλικία 44 ετών κάτι που θα σήμαινε και την αρχή της πτώσης μιας καριέρας που προδιαγραφόταν λαμπρή. Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός ο Βραζιλιάνος έγινε αυτοκαταστροφικός και κατέφυγε στην δηλητηριώδη επιλογή τόσων και τόσων ποδοσφαιριστών για να «ξεχάσουν» τέτοιες τραγωδίες, το αλκοόλ. Παρόλο που στην αρχή έδειχνε να ξεπερνάει το σοκ, φτάνοντας το μαγικό αριθμό των 40 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, το 2005, η συμπεριφορά του έδειχνε πως κάτι δεν πάει καλά.
Οι φήμες έλεγαν πως το 2007 έπεσε πάλι στην κατάθλιψη γιατί δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον ντόρο που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του λογω του ενδιαφέροντος που είχε προκύψει από τις αγγλικές Μάντσεστερ Σίτι και Γουέστ Χαμ και οι σχέσεις του με την διοίκηση της Ίντερ άρχισαν να διαταράσσονται. Με σκοπό να ηρεμήσει και να σώσει την καριέρα πήγε δανεικός στην γενέτειρα του για χάρη της Σαο Πάολο. Στην Βραζιλία ασχολιόντουσαν περισσότερο με τα νυχτοπερπατήματα του και την άστατη ζωή του πάρα με την ποδοσφαιρική του ιδιότητα. Ένα ποδοσφαιρικό «θαύμα της φύσης» άρχιζε να ξεθωριάζει.
Ξαναγύρισε στην Ίντερ αλλά δεν θύμιζε σε τίποτα τον παλιό καλό Αντριάνο. Όταν τον άφησαν ελεύθερο, μεταπήδησε πρώτα στην Φλαμέγκο και μετά στην Ρόμα με σκοπό να σώσει την καριέρα του. Μάταια. Ο χαμός του πατέρα του πάντα περιφερόταν στο πίσω μέρος του μυαλού του. Επέστρεψε στην χώρα του για να βρει την ηρεμία του. Αντίθετα έκανε κάτι εντελώς διαφορετικό. Κύλησε ξανά στο ποτό, κατηγορήθηκε για παράνομη οπλοκατοχή και χρήση ναρκωτικών. Η τελευταία ευκαιρία «ανάστασης» του «Αυτοκράτορα» είχε πάει στο καλάθι των αχρήστων.
Η τραγική κατάληξη της καριέρας του Αντριάνο μας διδάσκει αρκετά πράγματα σχετικά με το ποδόσφαιρό και την ζωή. Το πρώτο είναι ότι όσο ταλέντο και να έχεις, αν δεν το αξιοποιήσεις δεν θα γίνεις ποτέ σπουδαίος .Επίσης πρέπει πάντα να βρίσκεις τον τρόπο να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα σου παρουσιαστούν στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής. Τέλος γίνεται κατανοητό ότι μια απώλεια ενός αγαπημένου σου πρόσωπου δεν συγκρίνεται με τίποτα και σε στιγματίζει για πάντα. Μερικοί το διαχειρίζονται, κάποιοι άλλοι όχι. Ο πρωταγωνιστής μας ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Το ποδόσφαιρο είχε ανάγκη τον καλό Αντριάνο. Ο «Αυτοκράτορας» προοριζόταν για να κάτσει στον θρόνο του και να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους επιθετικούς στην ιστορία. Σε αυτή την περίπτωση δεν είχαμε happy end. Δεν πειράζει όμως γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις «φωτοβολίδες» του που έστελναν συστημένη την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα και σήκωναν το «Μεάτσα» στο πόδι.
Επιμέλεια: Νίκος Καρφής
