Έχουν περάσει πολλοί παίκτες από την Εθνική Ελλάδος. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν συνδεθεί τόσο βαθιά με αυτή την ομάδα και έχουν μεγαλώσει μαζί της, βοηθώντας και το ελληνικό μπάσκετ να συγκαταλέγεται στα καλύτερα παγκοσμίως.
Για τον άνθρωπο που για 12 συνεχόμενα καλοκαίρια ήταν πάντα παρών στο κάλεσμα της Εθνικής, τα λόγια ειναι περιττά. Νίκο Ζήση σε ευχαριστούμε για όλα όσα πρόσφερες στην «επίσημη αγαπημένη». Η αγάπη σου και η αφοσίωσή σου στην ομάδα ειναι μνημειώδης και θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια, κάτι που θα είναι πολύ δύσκολο βεβαία, γιατί αυτή η λατρεία για το εθνόσημο βγαίνει από την καρδιά σου και είναι μοναδική.
Όλα αυτά τα χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στην «επίσημη αγαπημένη», ο Νίκος δεν ζήτησε ποτέ να ξεκουραστεί. Προτίμησε να δώσει όλη του την ενέργεια και την ψυχή για να ενισχύσει την ομάδα σε καλοκαιρινές προετοιμασίες και μεγάλα τουρνουά, παρά να απολαμβάνει τον ήλιο σε ένα όμορφο ελληνικό νησί με την οικογένεια του. Είναι ένα πρότυπο για όλους τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ στην Ελλάδα. Δεν είδε το άθλημα σαν έναν τρόπο να βγάλει πολλά λεφτά. Το επέλεξε γιατί το λάτρευε.
Πήρε το βάπτισμα του πυρός σε μεγάλες διοργανώσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004. Από εκείνη τη στιγμή και μετά πολλά πράγματα άλλαζαν στην Εθνική ομάδα κάθε καλοκαίρι. Ένα όμως παρέμενε ίδιο. Ήταν το όνομα του Νίκου Ζήση στην δωδεκάδα κάθε μεγάλου τουρνουά. Από το 2004 μέχρι πέρυσι ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές του ελληνικού μπάσκετ, καταθέτοντας την ψυχή του στο παρκέ κάθε φορά που φορούσε τα γαλανόλευκα. Συνέδεσε το όνομα του με τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια (μαζί με τη νίκη επί των Αμερικάνων), καθώς ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής μας στο χρυσό Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου, το 2005 και ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές εκείνης του αξέχαστης επιτυχίας.
Ένα χρόνο μετά, το ύπουλο χτύπημα του Βαρεζάο στο ματς με τους Βραζιλιάνους, του στερεί την ευκαιρία να βρεθεί αντιμέτωπος με τις ΗΠΑ των Λεμπρόν, Καρμέλο, Πολ, Ουέιντ και Χάουαρντ. Παρακολουθεί καθηλωμένος στον πάγκο τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Οι συμπαίκτες του σε εκείνο το ματς έπαιζαν και για αυτόν. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το απίστευτο buzzer-beater του Ζήση στην φάση των ομίλων απέναντι στους Αυστραλούς; Εγώ πάντως όχι.
Το 2007 η Ελλάδα πάει στην Ισπανία για να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Στα προημιτελικά με τους Σλοβένους όλα μοιάζουν χαμένα. Το πάθος και η αγωνιστηκότητα που επιδεικνύουν οι παίχτες του Παναγιώτη Γιαννάκη, ειναι αρκετά για να ολοκληρώσουν μια μυθική ανατροπή που θα μνημονεύεται όσα χρόνια και αν περάσουν. Ο Νικόλας είναι ξανά παρών στα δύσκολα. Με δικό του τρίποντο η Ελλάδα πλησιάζει στον πόντο και βάζει πλώρη για το comeback, που τελικά γίνεται με πρωταγωνιστή τον Θοδωρή Παπαλουκά. Τα όργια της διαιτησίας στον ημιτελικό με την Ισπανία δεν αφήνουν τον Ζήση και την παρέα του να διεκδικήσει για 2η συνεχόμενη φορά το χρυσό σε ένα Ευρωμπάσκετ.
Στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας παρακολουθήσαμε την τελευταία παράσταση του με την μεγάλη του αγάπη. Ο Νίκος οδήγησε την ομάδα σαν αρχηγός, όμως για άλλη μια φορά δεν τα καταφέραμε κόντρα στους Ισπανούς. Μέτα το τέλος του τουρνουά είχαν αναπτυχθεί φήμες πως ο Ζήσης θα ανακοίνωνε την αποχώρηση του από την Εθνική. Ήταν κάτι που δεν ήθελα να πιστέψω αν και βαθιά μέσα μου ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Δεν ήθελα η ομάδα να χάσει τη ψυχή της, το άνθρωπο που την συντρόφευε όλα αυτά τα χρόνια στα δύσκολα και στα εύκολα. Τον αρχηγό που δεν άφησε πότε την κούραση του από μια γεμάτη σεζόν να αποτελέσει δικαιολογία για να γυρίσει την πλάτη του στην Εθνική. Ήταν πάντα εκεί στο κάλεσμα της «Γαλανόλευκης».
Τα χρόνια περνάνε, παίκτες έρχονται και φεύγουν. Άλλοι σταματάνε να φοράνε τη φανέλα με το εθνόσημο, άλλοι κάνουν τα πρώτα του βήματα με την ομάδα που κάνει περήφανους όλους τους Έλληνες. Ο Ζήσης είναι συνώνυμο της ομάδας. Ο Νικόλας είναι πάντα εκεί, διδάσκοντας στα νέα παιδιά που ξεκινούν το μπάσκετ αλλά και στους συναδέλφους του, τι σημαίνει Εθνική ομάδα. Τους μαθαίνει να βάζουν πάνω από όλα την Εθνική. Τους προτρέπει να έχουν κάποιες αξίες στη ζωή τους.
Ποτέ δεν ζήτησε εξαίρεση από την Εθνική για να γεμίσει μπαταρίες. Έχυνε τον ιδρώτα του στη γαλανόλευκη φανέλα, θέλοντας να ξέρει ότι τουλάχιστον προσπάθησε και μόχθησε για αυτό που αγαπάει. Την Εθνική Ελλάδος. Βλέποντας τον σε όλα τα τουρνουά σκεφτόμουν ένα πράγμα. Πως γίνεται να ειναι πάντα εκεί; Κάθε καλοκαίρι να τρέχει στις προετοιμασίες, έχοντας μόνο 10-15 ημέρες να περάσει με τα δικά του πρόσωπα, απαλλαγμένος από αγωνιστικές υποχρεώσεις. Δεν θέλει να περάσει ένα γεμάτο καλοκαίρι με την οικογένειά του; Δεν έχει ανάγκη να προστατεύσει το σώμα του από έξτρα καταπόνηση με σκοπό να παίξει περισσότερα χρόνια μπάσκετ; Την απάντηση την έπαιρνα κάθε φορά που τον έβλεπα να φοράει το εθνόσημο. Δεν έχει σημασία αν έκανε καλό ή κακό ματς. Αυτό που με συγκινούσε ήταν το πείσμα του, η αυταπάρνηση του, ο τρόπος του, το ύφος του μα πάνω από όλα το ήθος που είχε σαν άνθρωπος και σαν μπασκετμπολίστας. Ο σεβασμός προς το άθλημα, τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους. Παιδιά σαν τον Νίκο βγαίνουν σπάνια και θεωρώ ότι ήταν πολλοί τυχεροί όσοι είχαν την ευκαιρία να παίξουν μαζί του στην Εθνική. Έβλεπαν ένα παίκτη που το μάτι του γυάλιζε κάθε φορά που εκπροσωπούσε την Ελλάδα.
Ήταν ο άνθρωπος που ήξερε να διασφαλίσει την ηρεμία στα αποδυτήρια της Εθνικής. Ένας χαμηλών τόνων τύπος που η αθόρυβη δουλειά του εντός και εκτός παρκέ ήταν καθοριστική για το υγιές κλίμα της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια. Ένας αρχηγός με Α κεφαλαίο που δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάχτυλο του. Πότε δεν έψαχνε δικαιολογίες. Η ειλικρίνεια , η σεμνότητα του και η ταπεινότητα του είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το παζλ ενός πραγματικά υπέροχου ανθρώπου. Ο Νίκος μεταλαμπάδευσε στις επόμενες γενιές αυτό το αίσθημα ευθύνης, περηφάνιας και τιμής για την Εθνική ομάδα. Η προσήλωση που έδειξε και η ιδιαίτερη σχέση που είχε με την «επίσημη αγαπημένη», τον έκαναν να ξεχωρίζει.
Τα επιτεύγματα και οι διακρίσεις του στις Εθνικές ομάδες είναι πολλές, αλλά οι αριθμοί δεν μπορούν να μετρήσουν την αγάπη του Νίκου για την ομάδα. Είναι κάτι που δεν μετριέται σε αριθμούς. Ξεχειλίζει από την καρδιά του. Μιλάει το πάθος και η αφοσίωση του. Παρόλα αυτά θα πρέπει να θυμηθούμε τις μεγάλες στιγμές στην καριέρα του Ζήση στην Εθνική.
ΜΕΤΑΛΛΙΑ
Eurobasket Παίδων 1999 ασημένιο
Eurobasket Εφήβων 2000 χάλκινο
Μεσογειακοί Αγώνες 2001 ασημένιο
Eurobasket Νέων Ανδρών 2002 χρυσό
Eurobasket Ανδρών 2005 χρυσό
Mundobasket 2006 ασημένιο
Eurobasket 2009 χάλκινο
Ο Νίκος Ζήσης ολοκλήρωσε την καριέρα του σε επίπεδο εθνικών ομάδων έχοντας 189 συμμετοχές με την Ανδρών (πίσω από Γιαννάκη, Φασούλα και Χριστοδούλου) και συνολικά 273. Ήταν 4ος όλων των εποχών σε συμμετοχές στην Ανδρών με 189 και 15ος στο σκοράρισμα, καθώς πέτυχε 1.455 πόντους.
Το αντίο του Νίκου Ζήση ήταν συγκινητικό και ήρθε μέσα από μια ανακοίνωση που δείχνει το μεγαλείο ενός ανθρώπου που τόσα χρόνια, τόσα συνεχόμενα καλοκαίρια ήταν μαζί με την Εθνική σε κάθε αρχή μιας νέας προσπάθειας. Μια ανακοίνωση που λέει πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και για τον Νίκο το να εκπροσωπεί την χώρα του ήταν η ύψιστη τιμή. Κάτι που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Μακάρι η Εθνική Ανδρών στο μέλλον να βρει πιστούς στρατιώτες να την αγαπάνε το μισό από αυτό που την αγαπούσε ο Νίκος. Αν γίνει αυτό τότε το ελληνικό μπάσκετ θα κοιμάται ήσυχο. Γιατί θα έχει βρει τους συνεχιστές αυτού του υπέροχου ταξιδιού που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του μεγάλου Νίκου Ζήση.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του αρχηγού:
«Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και έρχονται στιγμές στη ζωή που πρέπει να παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις. Θέλω να ανακοινώσω το «αντίο» μου από την Εθνική Ομάδα. Ήταν τεράστια τιμή και περηφάνια να αγωνίζομαι με το εθνόσημο στο στήθος και να εκπροσωπώ την πατρίδα μου μέσα στο γήπεδο. Κάθε καλοκαίρι ξεκινούσε με ανυπομονησία και όνειρα για τις μεγάλες διοργανώσεις, συναίσθημα που δεν άλλαξε ποτέ όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Στην Εθνική Ομάδα ένιωσα τις μεγαλύτερες χαρές και λύπες της καριέρας μου, είναι η ομάδα που αγάπησα περισσότερο από κάθε άλλη.
Θέλω να ευχαριστήσω την ομοσπονδία, τους προπονητές μου, όλους όσους συνεργάστηκα μα πάνω από όλα τους συμπαίκτες μου όλα αυτά τα χρόνια. Ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές εντός και εκτός παρκέ, που θα μας συνδέουν για πάντα. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι πως τόσο στα καλά, όσο και στα άσχημα, λειτουργούσαμε ως οικογένεια και νιώθαμε κάτι μοναδικό για αυτή την ομάδα. Το συναίσθημα να παίζεις για την Ελλάδα, δυστυχώς δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια.
Το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές και το διαφυλάξαμε μέσα στο γήπεδο και την καρδιά μας. Ελπίζω και θα με γεμίσει με ακόμα μεγαλύτερη περηφάνια να διαπιστώσω στο μέλλον πως η δική μου γενιά μεταλαμπάδευσε και στις επόμενες αυτό το αίσθημα ευθύνης, περηφάνιας και τιμής για την εθνική ομάδα. Θα είναι χαρά ανυπέρβλητη τα παιδιά που ξεκίνησαν να παίζουν μπάσκετ βλέποντας εμάς στην τηλεόραση και στο γήπεδο να μας ξεπεράσουν και να κάνουν ακόμα πιο «πλούσια» την παράδοση και την ιστορία της επίσημης αγαπημένης».
Νικόλα σε ευχαριστούμε για όλα. Σε ευχαριστούμε που έβαλες τη δική σου ξεχωριστή πινελιά, ώστε να καταλάβουν οι «νέοι» τι σημαίνει «Εθνική».
Επιμέλεια: Νίκος Καρφής
