Η Ευρυτάνισσα πρωταθλήτρια ορεινού τρεξίματος και ορειβατικού σκι Δήμητρα Μπίκα σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο andro.gr. με τίτλο «Τρέχω για να μάθω τον εαυτό μου» μιλά για το εθισμό στο τρέξιμο και όσα έμαθε στο σώμα και στο πνεύμα της ο δρόμος.
Η συνέντευξη αναλυτικά είναι η ακόλουθη:
Ποιος είναι ο στόχος σας;
Επιθυμίες και ιδέες υπάρχουν πολλές… Βασικά, ποτέ δεν παύουν να υπάρχουν. Ο στόχος είναι κάτι που ανανεώνεται συνεχώς, οπότε η πρόκληση είναι να φτάνεις όλο και πιο κοντά στο καλύτερο Εγώ σου.
Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα, ακόμα και όταν είστε κουρασμένη;
Το συναίσθημα του «μετά». Είναι σαν αυτή η αίσθηση αδιαθεσίας να μην υπήρχε ποτέ!
Τρέχετε μετά μουσικής; Κι αν ναι, ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
Παλιότερα άκουγα σε κάθε τρέξιμο μουσική. Τότε, βέβαια, εννέα στις δέκα προπονήσεις τις έκανα μόνη μου. Τώρα είμαι σχεδόν κάθε φορά με παρέα, αν όμως επέλεγα ένα κομμάτι να είναι πρώτο στην playlist μου αυτό θα ήταν το «In every direction – Junip».
Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις; Τι απ’όλα;!
Τα πάντα μπορείς να σκεφτείς και να συζητήσεις, αν υποθέσουμε ότι, μιας και είναι μεγάλη η διάρκεια, ο ρυθμός θα είναι πιο χαλαρός. Αν είσαι μόνος σου, είναι ό,τι πρέπει για ανασυγκρότηση μυαλού. Aν είσαι με παρέα, είναι σαν να είσαι για καφέ. Απλώς είσαι και σε κινητικότητα!
Από πού αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Από αυτό ακριβώς! Το ότι έχω την δυνατότητα να ανακαλύψω πώς είμαι, πώς λειτουργώ και πώς σκέφτομαι όταν φτάσω τα όριά μου. Πόσο σίγουροι άραγε είμαστε για τον εαυτό μας όταν ξεπεράσουμε αυτή τη γραμμή;
Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Ξεκάθαρα! Το τρέξιμο για μένα είναι διαλογισμός από πολλές οπτικές. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι έντονες προπονήσεις. Σε αυτά τα λεπτά έντασης, τα πράγματατα που σκέφτεσαι είναι «πώς νιώθω τα πόδια μου», «πόσο έντονες είναι οι αναπνοές μου», «πώς συντονίζω το ρυθμό του σώματός μου με βάση το έδαφος, την κλίση». Εστιάζεις δηλαδή ολοκληρωτικά στο πώς νιώθεις με το σώμα σου, με την καρδιά σου, με σένα γενικά. Aυτό δεν είναι διαλογισμός;
Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένη νιώθετε;
Ναι, αυτό ισχύει, είναι όμως εθισμός από επιλογή! Αυτό που νιώθω είναι επιθυμία. Επιθυμία να βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, γιατί δεν έχω πάρει και δεν έχω δώσει ακόμη ό,τι έχει να μου προσφέρει αυτός ο κύκλος.
Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Οι πρώτοι μου αγώνες ήταν κολύμβησης και λίγο αργότερα σκι κατάβασης. Από εκεί έμαθα να διαχειρίζομαι (κάπως) το άγχος μου. Στις αρχές με θυμάμαι να τρέμω ολόκληρη, ήμουν μια στάσιμη ταχυπαλμία! Μέχρι να ακουστεί το «μπαμ»… Εν συνεχεία ήρθαν οι αγώνες του ορειβατικού σκι, που εξακολουθούν να με κάνουν να περιμένω τον επόμενο χειμώνα κάθε φορά. Πραγματικά, όλες οι εμπειρίες έχουν από μία ιστορία –τι να πρωτοπώ; Η συνέχεια όλου αυτού ήταν το ορεινό τρέξιμο. Ένιωθα πως δεν χορταίνω το βουνό μόνο για τρεις-τέσσερις μήνες, οπότε αποφάσισα να δω και την άλλη του εκδοχή. Και με κέρδισε κι αυτό. Γιατί τρέχετε; Για όλα αυτά που είπα ήδη. Για τα συναισθήματα, τις εμπειρίες, τις προκλήσεις, για να μάθω τον εαυτό μου. Γιατί είναι όμορφο «ταξίδι»!
Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο;
Σε μαραθώνιο βουνού ναι. Η πρώτη μου φορά ήταν στο ZagoriRace το 2014. Η δεύτερη πάλι εκεί. Ε, μετά δεν ήθελα πολύ, με πήρε η κατηφόρα. Η ανηφόρα μάλλον!
Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Νομίζω όλη μου η φετινή χρονιά. Είναι στην ουσία η πρώτη χρονιά που το κυνηγάω λίγο περισσότερο από τις άλλες και μακάρι του χρόνου στην ίδια ερώτηση να μπορώ να απαντήσω το ίδιο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Τα μήλα, χωρίς καμία αμφιβολία. Πάντα έχω μαζί μου.
Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Μικροί τραυματισμοί αρκετές φορές. Πεσίματα πολλά…Το χειρότερο, όμως, μου είχε συμβεί σε έναν αγώνα ορειβατικού σκι στον Όλυμπο που έκοψα τον πρόσθιο χιαστό. Τώρα ούτε που το σκέφτομαι.
Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Παντού! Στην πόλη, σε πάρκα, στο βουνό, στο στίβο. Γενικά υπάρχει ποικιλία.
Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Δύσκολο να ξεχωρίσω. Κάθε μέρος έχει την ιδιαιτερότητά του. Αν προσθέσουμε και τον συναισθηματικό παράγοντα, τότε το Καρπενήσι, και συγκεκριμένα το Βελούχι, είναι αυτό που έχω φάει με το κουτάλι! Είτε είναι χιονισμένο είτε όχι. Είτε είναι με σκι είτε τρέχοντας είτε ποδηλατώντας είτε με rollers. Σε ώρα προπόνησης στην κορυφή της Καλιακούδας, στο Καρπενήσι.
Προτιμάτε να τρέχετε μόνη ή με παρέα;
Σίγουρα με παρέα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα πάω τρέξιμο αν κάποια μέρα δεν έχω. Είναι πολύ διαφορετικό με παρέα –και ο ρυθμός πολλές φορές, και η αίσθηση του χρόνου.
Αν έχετε σκύλο, τον παίρνετε μαζί στην προπόνηση;
Δεν έχω σκύλο, αρκετές φορές όμως σκέφτομαι πώς θα ήταν να έχω και μου αρέσει σαν ιδέα.
Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Μήνες όχι. Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχουν υπάρξει. Μέρες έχουν υπάρξει, συνήθως όμως είναι σε περιόδους διακοπών, που, αντί για τρέξιμο, θα έχει προκύψει κάποια ιδέα για άλλη δραστηριότητα.
Έχετε κάποιον αγαπημένο δρομέα;
Έχω αγαπημένες προσεγγίσεις ανθρώπων, που καταλήγουν να είναι και δρομείς!
Πηγή : Andro.gr
