Ο παίκτης που δεν χρειαζόταν ανιχνευτή ψεύδους

Ίσως πολλοί να παραξενεύτηκαν από τον τίτλο του άρθρου. Αυτοί όμως που ξέρουν την ένδοξη μπασκετική σταδιοδρομία του Πολ Πιρς δεν θα δυσκολευτούν πολύ να καταλάβουν για ποιο λόγο αυτός ο παίκτης δεν χρειάζεται ανιχνευτή ψεύδους.
     O παλιός ηγέτης των Σέλτικς ήταν αυτός ο τύπος αθλητή που κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει. Για ποιο λόγο; Μα φυσικά για το γεγονός πως όταν η μπάλα έκαιγε, o άνθρωπος που τίμησε και με το παραπάνω το νούμερο 34, ήταν αυτός που θα έπαιρνε την ευθύνη, το τελευταίο σουτ. Με άλλα λόγια, όταν τα πράγματα ζόριζαν επικίνδυνα για την ομάδα του, ο Πιρς θα έλεγε την ΑΛΗΘΕΙΑ με τα μεγάλα του σουτ.

     Στον αθλητισμό και ειδικότερα στο μπάσκετ, υπάρχουν κάποια άτομα που ξεκινούν να γίνονται γνωστοί με τα κατορθώματα τους σε μια ομάδα και όσο περνούν τα χρόνια, δένονται τόσο πολύ που θεωρούν το γήπεδο της δεύτερο σπίτι τους. Έτσι και για τον σπουδαίο Πολ Πιρς το «TD Garden» ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό γήπεδο. Αποτέλεσε τον χώρο πάνω στον οποίο, ξεδίπλωνε για 15 ολόκληρα χρόνια το τεράστιο ταλέντο του, το οποίο του επέτρεψε να θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων σκόρερ που έπαιξαν ποτέ στο NBA. Έτσι ο αγαπημένος «The truth» της ομάδας της Βοστώνης στο τελευταίο του παιχνίδι μπροστά στο κοινό των Σέλτικς (ως παίκτης των Κλίπερς), έκανε μια κίνηση που φανέρωνε όλο το μεγαλείο του και έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο το συγκλονιστικό δέσιμο του με την πράσινη φανέλα.

     Πριν την έναρξη του παιχνιδιού, γονάτισε στο παρκέ της αγαπημένης του ομάδας και έδωσε ένα φιλί γεμάτο αγάπη, σεβασμό και ήθος. Μια πράξη που  είναι ικανή να καταλάβει κάποιος πως σε όποια ομάδα και να αγωνίζεται πια ο Πιρς, οι Σέλτικς έχουν περίοπτη θέση μέσα στην καρδιά του. Είναι η ομάδα και η πόλη που αγάπησε μέσα στο πέρασμα των χρόνων και της έδωσε ένα συγκλονιστικό πρωτάθλημα το 2008, παρέα με τους Ρέι Άλεν και Κέβιν Γκαρνέτ.

     Αυτό που κάνει εντύπωση όμως στην όμορφη ιστορία του χαρισματικού σμολ φόργουορντ, είναι πως όταν βρισκόταν  σε τρυφερή ηλικία, οι Σέλτικς δεν ήταν η ομάδα που υποστήριζε. Όνειρο του μικρού Πολ ήταν να φορέσει κάποια μέρα τη φανέλα των ορκισμένων εχθρών (λόγω της φοβερής και υγιούς πάνω από όλα κόντρας Μάτζικ-Μπέρντ) των Σέλτικς, των Λέικερς.
     Το draft του 1998 όμως του επιφύλαξε μια έκπληξη που δεν μπορούσε να φανταστεί κάνεις, αφού οι Κέλτες τον έκαναν δικό τους, επιλέγοντας τον στο νούμερο 10.

     Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στα παρκέ του NBA, όλοι κατάλαβαν πως πρόκειται για έναν γεννημένο σκόρερ και έναν θαρραλέο τύπο που γουστάρει να έχει τη μπάλα στα χέρια του στα τελευταία κρίσιμα λεπτά ενός αγώνα. Η έννοια «clutch» ταίριαζε γάντι στον Πιρς, ο οποίος συνέδεσε την καριέρα του με μερικά αντρίκια σουτ που έδωσαν νίκες στην ομάδα του.

    Τα πρώτα χρόνια του Πιρς στους Σέλτικς, ήταν δύσκολα για την ομάδα της Βοστώνης, η οποία δεν μπορούσε να φτάσει στις δάφνες του παρελθόντος και παρέμενε σταθερά έκτος Playoffs. Μοναδική φωτεινή ηλιαχτίδα στο βασίλειο των «τριφυλλοφόρων» ήταν ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα για να φέρει και πάλι τα χαμόγελα στους φιλάθλους των Σέλτικς. Και τα κατάφερε το 2002, οδηγώντας την ομάδα του στην postseason για πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια και μετέπειτα στους τελικούς της Ανατολής. Εκεί μπορεί η ομάδα του Τζιμ Ομπράιαν να ηττήθηκε από τους Νετς με 4-2, όμως στο τρίτο ματς της σειράς, ο Πολ Πιρς έδειξε τι θα ακολουθήσει στο μέλλον. Με ένα φοβερό ρεσιτάλ στην 4η περίοδο, έδωσε την ευκαιρία στους Σέλτικς να πανηγυρίσουν μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των Playoffs. O «truth» σκόραρε στην 4^η περίοδο τους 19 από τους 28 πόντους του στον αγώνα, επιτρέποντας στους Κέλτες να καλύψουν τη διαφορά των 21 που έχαναν και τελικά να φτάσουν σε μια σπουδαία νίκη.

    Τα επόμενα χρόνια οι Σέλτικς συνέχιζαν να αγνοούν την κορυφή του NBA, όμως ο ηγέτης τους περίμενε καρτερικά εκείνη τη στιγμή που θα τον καθιέρωνε στη συνείδηση των φιλάθλων της ομάδας και ολόκληρου του NBA. Μπορεί να χρειάστηκαν  6 χρόνια από την τελευταία συμμετοχή των Σέλτικς σε τελικούς περιφέρειας, αλλά τελικά ο Πιρς έφτασε στη δική του γη της επαγγελίας. Στην αρχή της σεζόν 2007-08 η άφιξη των Ρέι Άλεν και Κέβιν Γκερνέτ στη Βοστώνη είχε γεμίσει με ελπίδες τους φιλάθλους, οι οποίοι πίστεψαν ξανά πως οι λαμπρές εποχές του Μπερντ και του Μακχέιλ δεν θα ανήκουν πια μόνο στο παρελθόν. Και ο κύριος Πιρς έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να μην τους αφήσει παραπονεμένους.

    Στους τελικούς του 2008 πλήγωσε την ομάδα που λάτρευε όταν ήταν μικρός, δηλαδή τους Λέικερς και έδειξε την αφοσίωση του και τον σεβασμό τους στους Σέλτικς. Στο πρώτο παιχνίδι της σειράς αναγκάστηκε να αφήσει το παρκέ με αφόρητους πόνους. Παρόλα αυτά έδειξε για άλλη μια φορά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του αρχηγού, του ηγέτη, του αγωνιστή που τον συντρόφευαν σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Γύρισε στον αγώνα και ήταν ο πρωταγωνιστής στη νίκη της ομάδας του με 98-88.  Η αυταπάρνηση με την οποία καθοδηγούσε τους Σέλτικς ήταν μνημειώδης. Οι μαγικές του εμφανίσεις στους τελικούς έδωσαν στην πόλη της Βοστώνης άλλο ένα πρωτάθλημα στο NBA, αφού τελικά ο τίτλος κρίθηκε στο 6ο ματς με το εμφατικό 131-92. Ο Πιρς ανακηρύχτηκε MVP των τελικών και άνηκε πλέον στο hall of fame των Σέλτικς. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε υπομονή τόσα χρόνια, καταθέτοντας και την ψυχή του στο γήπεδο και επιτέλους είχε φτάσει η στιγμή του.

     Την επόμενη χρονιά οι Σέλτικς πάλεψαν, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν το repeat, αφού ο τραυματισμός του Γκαρνέτ τους έκοψε τις ελπίδες τους για το back-to-back. Όμως ο Πιρς με τις ασύλληπτες παραστάσεις του μπόρεσε να συμπεριληφθεί στην δεύτερη κορυφαία πεντάδα του πρωταθλήματος για πρώτη φορά στην καριέρα του.

     Το 2010, ο Πιρς απέδειξε πως δικαίως συγκαταλέγεται μέσα στους καλύτερους σουτέρ του NBA , με τη νίκη του στον διαγωνισμό τριπόντων του all star game. Και λίγο αργότερα φανέρωσε ξανά την ικανότητα να ευστοχεί σε σουτ που κρίνουν νίκες. Το Μαϊάμι είναι ισόπαλο με την Βοστώνη στο τρίτο παιχνίδι του πρώτου γύρου της Ανατολής. Η τελευταία επίθεση  ανήκει στους Σέλτικς. Ο Πιρς παίρνει φυσικά την ευθύνη και το μπουμπουνίζει, σκοτώνοντας τους Χιτ και οδηγώντας στην ουσία την ομάδα του στον επόμενο γύρο. Η φοβερή τριάδα των Πιρς, Άλεν  και Γκαρνέτ φτάνει μέχρι τον τελικό, εκεί όμως που χάνει σε μια συγκλονιστική σειρά με 4-3 από τους Λέικερς που παίρνουν την εκδίκηση τους. Αυτό αποτελεί το κύκνειο άσμα για αυτή την χαρισματική ομάδα, η οποία τις δυο επόμενες χρονιές δεν θα αντέξει να φτάσει ξανά στους τελικούς.

    Η σεζόν 2013-14 ξεκινάει, όμως τίποτα δεν είναι πια το ίδιο στη Βοστώνη. Οι Πιρς και Γκαρνετ καταλήγουν με ανταλλαγή στους Νετς και ένα καινούριο κεφάλαιο στην καριέρα του «truth» μόλις έχει ξεκινήσει. Η χρονιά αυτή αντικατοπτρίζεται σε ένα ματς. Πρώτος γύρος των Playoffs της Ανατολής και οι φιλόδοξοι Ράπτορς φιλοξενούν τους Νετς στο 7^ο παιχνίδι της σειράς, νομίζοντας πως έχουν το πάνω χέρι. Όμως ο Πιρς, ο οποίος  έχει βγάλει το λάδι στους αντιπάλους του με τα καθοριστικά του σουτ, έχει άλλη άποψη και το δηλώνει μέσα στο παρκέ. Πηγαίνει κόντρα στη φύση του (αφού όλοι ήξεραν πως ήταν ένα επιθετικό υπερόπλο) και κάνει ένα τεράστιο μπλοκ στον Λάουρι στην τελευταία φάση του αγώνα, χαρίζοντας την πρόκριση στο Μπρούκλιν. Για άλλη μια φορά δείχνει πως είναι «clutch».

    Τα χρόνια περνάνε και Ο Πιρς αρχίζει να γερνάει επικίνδυνα, αλλά η καρδιά του το λέει ακόμα. Ποτέ θα σταματήσει να ζητάει τη  μπάλα σε στιγμές που διακυβεύονται πολλά. Και το κάνει σαν παίκτης των Γουίζαρντς. Οκλαχόμα, Ράπτορς και Χοκς θα διαπιστώσουν για άλλη μια φορά από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος αυτός ο μεγάλος αθλητής. Μάλιστα στους δυο τελευταίους θα το δείξει σε ματς Playoffs, χαρίζοντας τη νίκη στους πρωτευουσιάνους, όπως μπορείτε να δείτε στο βίντεο.

    Σιγά-σιγά ο πρωταγωνιστής του άρθρου μας φτάνει προς το τέλος της μπασκετικής σταδιοδρομίας και θα σταματήσει το μπάσκετ σαν μέλος των αγαπημένων τους Σέλτικς. Μπορεί από το 2015 μέχρι και σήμερα να αγωνίζεται για λογαριασμό των Κλίπερς του Ντοκ Ρίβερς που μαζί πανηγύρισαν πρωτάθλημα το 2008, όμως ξέρει σε ποια ομάδα θα τερματίσει την καριέρα του. Ο Πιρς αποκάλυψε ότι πριν αποσυρθεί, μετά το τέλος της φετινής σεζόν, θα υπογράψει συμβόλαιο μιας ημέρας με την ομάδα που συνέδεσε το όνομα του, τους Σέλτικς. Θα είναι το καλύτερο τέλος στην σπουδαία καριέρα αυτού του μεγάλου αγωνιστή, νικητή, ηγέτη.

     Μπορεί να μην είχε το ταλέντο του Κόμπι ή τη σωματοδομή του Λεμπρόν, όμως το έλεγε η ψυχούλα του. Η ικανότητα του να βγαίνει πάντα μπροστά και να καθοδηγεί την ομάδα του στις τελευταίες και κρίσιμες στιγμές του παιχνιδιού, τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κόσμου ως έναν από τους πιο αρχι….τους παίκτες που έπαιξαν ποτέ το παιχνίδι. Ωε ένας από εκείνους τους τρελούς που ποτέ δεν κρύφτηκαν, τότε που τους είχε ανάγκη η ομάδα τους. Γιατί ο Πιρς έλεγε πάντα την αλήθεια όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους.

Και μπορεί το προσωνύμιο «The Truth» να του το κόλλησε ο Σακίλ Ο΄Νιλ μετά από  μια συγκλονιστική παράσταση του, σε ένα ματς Λέικερς-Σέλτικς στις 13 Μαρτίου του 2001, όμως όλοι ξέρουμε για ποιο λόγο δικαιολογεί πλήρως αυτό το παρατσούκλι. Και όποιος δεν το κατάλαβε ακόμα, ας δει το παρακάτω βίντεο!

    Κλείνοντας να σταθώ στο συγκινητικό αντίο που του επιφύλαξε το κοινό της Βοστώνης πριν από λίγες μέρες. Τα κλάματα του Πιρς τη στιγμή που καταλαβαίνει πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα μπορούσαν να τον θαυμάσουν οι φίλαθλοι των Σέλτικς, είναι τα ΠΑΝΤΑ. Είναι ο αθλητισμός που όλοι θέλουμε. Ό δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Σε εκείνο τον μαγικό τόπο που έγραψε με χρυσά γράμματα τα κεφάλαια του βιβλίου της καριέρας του. Είναι άδικο να μην αναφέρω τα ατομικά επιτεύγματα της καριέρα τους, αλλά πιστεύω η στιγμή που θα περιγράψω στη συνέχεια, τα επισκιάζει όλα!

    O Πιρς θα κλείσει την καριέρα του ευτυχισμένος, όχι μόνο για το δαχτυλίδι του 2008. Θα το κάνει, πρώτον γιατί λατρεύτηκε σαν θεός, από το κοινό της ομάδας που με τόσο ζήλο υπηρέτησε. Και δεύτερον γιατί το δέσιμο με τους Σέλτικς ήταν τόσο δυνατό που όχι μόνο τον έκαναν να λυγίσει  τη στιγμή της αποθέωσης, αλλά του δημιούργησαν την ανάγκη να σκύψει και να φιλήσει το παρκέ του γηπέδου, στο οποίο τόσα και τόσα χρόνια έδινε χαρά στους ανθρώπους με τα αμέτρητα buzzer-beater του. Γιατί πολύ απλά ήταν ο «truth». Και ποτέ δεν είπε ψέματα. Γιατί στις στιγμές που ξεχωρίζουν τα παιδιά από τους άντρες, αυτός έλεγε πάντα την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Επιμέλεια: Νίκος Καρφής