Με κείμενο που απέστειλε στη σελίδα μας ο Σεραφείμ Λερογιάννης αποχαιρετά τον Σπύρο Κολαζά, φίλαθλο του ΑΠΟΚ και του ΠΑΟΚ από το Καρπενήσι, γνωστότερο και ως «Μπορμπόκη», που έφυγε σε ηλικία 58 ετών από τη ζωή.
Ο Σεραφείμ Λερογιάννης αναφέρει: «Στις 9/1/2024 άφησε την τελευταία του πνοή στο Γενικό Νοσοκομείο Καρπενησίου ο συνδημότης μας Σπύρος Κολαζάς.
Ίσως δεν έγραφα αυτά τα λόγια αν δεν γινόμουν μάρτυρας των τελευταίων στιγμών της ζωής του εξ΄αιτίας κάποιου οικογενειακού μου προβλήματος που με ανάγκασε να βρίσκομαι εκεί.
Ήταν δραματικές οι τελευταίες στιγμές του Σπύρου. Ο πόνος αβάσταχτος και οι τελευταίες του ώρες μαρτυρικές.
Δυο σχεδόν μέρες έδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή ολομόναχος με μόνη συνδρομή τις ηρωικές προσπάθειες του νοσοκομειακού προσωπικού. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι ήρωες της κοινωνίας μας.
Έβρισε! Ούρλιαξε! Εκλιπάρισε! Πόνεσε! Πολέμησε τον θάνατο! Ίσως μερικές φορές να παραβίασε και τους κανόνες ησυχίας των άλλων ασθενών, αλλά ό,τι και αν έγινε ήταν πέρα από τη θέληση του.
Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω αν ο Σπύρος έπρεπε να βρίσκεται στο Νοσοκομείο Καρπενησίου ή σε κάποιο ψυχοθεραπευτήριο λόγω των γνωστών του προβλημάτων, όμως ως πολίτης είμαι υπεύθυνος να θέσω ένα ερώτημα που ταλανίζει τους Έλληνες πολίτες τόσα χρόνια.
Υπάρχει κοινωνικό κράτος. Που αρχίζουν και που τελειώνουν τα όρια του. Παίρνω μάλιστα θάρρος από τα λόγια του εφημέριου των Ευρυτάνων Αγίων του Παπα-Γιώργη κατά τη διάρκεια της κηδείας του Σπύρου, όπου με στόμφο από άμβωνος τόνισε ότι αν το κοινωνικό κράτος ήταν πραγματικά παρών, ίσως ο εκλιπών να βρισκόταν σήμερα στη ζωή.
Όμως κράτος δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, είναι και η μείζων και η ελάσσων Αντιπολίτευση. Όλοι μαζί πρέπει να αντιληφθούν ότι το κοινωνικό κράτος δεν γράφεται με γράμματα. Το κοινωνικό κράτος κτίζεται με έργα και στελεχώνεται με ανθρώπους καταρτισμένους.
Να γίνει σε όλους κατανοητό. Η ζωή δεν αποτιμάται, ούτε με τα χρήματα όλου του κόσμου. Η έννοια του κοινωνικού κράτους δεν αποτελεί εκθέσεις ιδεών πολιτικών, ούτε φιλοφρονημάτων ούτε πομφόλυγες. Και όσοι επιχειρούν να εμπορευματοποιήσουν το αγαθό της υγείας για λογαριασμό των λίγων θα μας βρουν μπροστά τους.
Επανέρχομαι στον εκλιπόντα.
Ο Σπύρος δεν ήταν ανώνυμος όπως χωρίζουν τα κανάλια τους Έλληνες σε επώνυμους και ανώνυμους. Ο Σπύρος είχε επώνυμο και λεγόταν Κολαζάς.
Ο Σπύρος πέθανε στα 58 του ως άσημος μεταξύ ασήμων, ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων, όπως χώριζε ο Ησίοδος του ανθρώπους, ποτέ όμως ως ανώνυμος. Ήταν παρών!
Ας σεβαστούμε επιτέλους την ανθρώπινη προσωπικότητα όπως την ορίζει το άρθρο 5 του Συντάγματος με τον καθένα να αυτοπροσδιορίζεται, να αυτοκαθορίζεται και να αυτοδιατίθεται με γνώμονα την ελευθερία.
Ο Σπύρος προσπάθησε στη ζωή τους. Αγαπούσε τους ανθρώπους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους κερνούσε από το υστέρημα του.
Ο Σπύρος στη ζωή του υπήρξε φίλαθλος και κατάφερε να παντρέψει όμορφα το πάθος και την αγάπη μέσα από τον αναγραμματισμό τεσσάρων γραμμών του «Α», του «Κ», του «Ο» και του «Π».
Ο Σπύρος ήταν «Α.Π.Ο.Κ. Βελούχι», στο Καρπενήσι και απέκτησε το προσωνύμιο «Μπορμπόκης» γιατί ήταν ΠΑΟΚ-από τους λίγους στην πόλη μας-
Ήταν ΠΑΟΚ από τις μεγάλες ομάδες χώρας. Τυχαίος ο αναγραμματισμός. Ίσως όχι.
Και το γράφω αυτό. Τώρα που διαδικτυακή είδηση μεταφέρεται ταχύτατα γιατί ίσως βρεθεί κάποιος «Α.Π.Ο.Κτσης» ή κάποιος «ΠΑΟΚτσης», να τιμήσουν και να μνημονεύσουν τον Σπύρο όπως πραγματικά πρέπει.
Φίλε Σπύρο, στις 10 του Γενάρη σε χαιρετήσαμε για την τελευταία σου κατοικία λίγοι συγγενείς σου και ακόμη λιγότεροι φίλοι σου, χωρίς την παρουσία των Αρχών όπως συμβαίνει με άλλους συμπολίτες μας. Ίσως από ταπεινότητα, να μην το ήθελες κιόλας, παρ΄ότι και σε πολιτικές μάχες ήσουν παρών ως το τέλος.
Φίλες Σπύρο. Καλό σου ταξίδι.
Φίλε Σπύρο: «Αναπαύσου εν ειρήνη»
Τα λόγια μου ίσως είναι φτωχά να σε συνοδεύσουν. Ένας φίλος και συμπολίτης σου, που αισθάνθηκε να γράψει κάτι για σένα ως επικήδεια πράξη.
«Αιωνία σου η μνήμη»
Λερογιάννης Σεραφείμ
