Ένα ακόμη εξαιρετικό άρθρο του Σεραφείμ Λερογιάννη δημοσιεύεται στη σελίδα μας με τίτλο «Δεν είναι μόνο.. η Ευαγγελία Πλατανιώτη». Με αφορμή το πρόσφατο χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο της Ελληνίδας πρωταθλήτριας συγχρονισμένης κολύμβησης ο τέως εργαζόμενος στο αθλητικό κέντρο και άνθρωπος του αθλητισμού Σεραφείμ Λερογιάννης θίγει αρκετά προβλήματα, αναφερόμενος στις «θυσίες» που κάνουν οι αθλητές να φτάσουν σε υψηλό επίπεδο, περνώντας μέσα από σαράντα «κύματα» και προπονούμενοι σε αντίξοες και προβληματικές συνθήκες.
Μεταξύ άλλων αναφέρεται στο κολυμβητήριο Καρπενησίου που παραμένει ακόμη κλειστό και στο προπονητικό κέντρο της πόλης μας, που δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει τέλος στην επιλεκτική προβολή των ΜΜΕ.
Το άρθρο είναι το ακόλουθο:
Δεν είναι μόνο.. η Ευαγγελία Πλατανιώτη»
«Ο μέγας Ιστορικός Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης (200-120 π.Χ), έλεγε ότι: «Η ιστορία επανακυκλίζεται». Αργότερα κάποιοι πρόσθεσαν ότι: «Επανακυκλιζόμενη επαναλαμβάνεται ως φάρσα».
Παίρνω αφορμή να γράψω τα λόγια από το χρυσό μετάλλιο της Ευαγγελίας Πλατανιώτη στο σόλο της συγχρονισμένης κολύμβησης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου, που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στη Ντόχα του Κατάρ.
Και δεν το κάνω απλά για να επικροτήσω το εκπληκτικό πρόγραμμα της αξίας συνεχιστή της Χριστίνας Θαλασσινίδου, από την οποία γνωρίσαμε στην Ελλάδα τη συγχρονισμένη κολύμβηση, ούτε γιατί η καταγωγή της Ευαγγελίας Πλατανιώτη είναι από την όμορη περιοχή. Κατάγεται από τον Πλάτανο της ορεινής Ναυπακτίας.
Το κάνω γιατί το τρομερό αυτό κορίτσι πριν φθάσει εκεί αντιμετώπισε τόσα προβλήματα που παρ΄ολίγο να σταματήσει τον αθλητισμό.
Το κάνω γιατί άλλη μια φορά τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. «ανακάλυψαν την πυρίτιδα», αφού μετά από κάθε ελληνική αθλητική επιτυχία, όταν η σημαία μας βρίσκεται στον πιο ψηλό ιστό, όταν ο αθλητής βρίσκεται στο πιο ψηλό βάθρο, επινοούν την ίδια ιστορία.
Πριν την επιτυχία ποτέ κανένα ή σχεδόν κανένα δεν ασχολείται ούτε με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ούτε σε τι αγωνιστικούς χώρους αναγκάζονται να πραγματοποιούν το πρόγραμμα τους. Μετά όμως για λόγους προβολής και ανταγωνισμού, τρέχουν να κάνουν ρεπορτάζ αν κάποιους απ΄ αυτούς έχει συγγενικούς δεσμούς με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και τον Μάρκο Μπότσαρη.
Σαν καταλαγιάσει η σκόνη από τον ντόρο της επιτυχίας και πάλι όλα τα σκεπάζει ο πέπλος της λήθης και τα προβλήματα αντί να επιλύονται ή μένουν ίδια η πολλαπλασιάζονται.
Ας μας απαντήσουν λοιπόν τα τηλεοπτικά κανάλια. Θεωρούν τα κατορθώματα του Τεντόγλου, της Στεφανίδη, της Δεσπολάρη, της Πλατανιώτη (αναφέρω ενδεικτικά) αθλητισμό ή θεωρούν αθλητισμό τα αμφιβόλου ποιότητας τηλεπαιχνίδια, όπου νέοι κι αυτοί Έλληνες, νικούν την πείνα στον Άγιο Δομίνικο αμειβόμενοι με δέκα χιλιάδες ευρώ τον μήνα, την στιγμή που ομοσπονδίες χρωστούν τα οδοιπορικά των 400 ευρώ μηνιαίως στους Έλληνες αθλητές;
Κι όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που γεννήθηκε ο αθλητισμός, πρωτολειτούργησε το Ολυμπιακό κίνημα και καθιερώθηκε, εφαρμοζόμενη με απολυτότητα η εκεχειρία.
Ποτέ δεν θα μπορέσω να αντιληφθώ γιατί η χώρα μας δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τα Ολυμπιακά της ακίνητα μετά το 2004. Ποτέ δεν μπόρεσα να αντιληφθώ γιατί τα περισσότερα απ΄ αυτά δεν παραδόθηκαν στους Έλληνες αθλούμενους και συνάμα ν΄αποτελέσουν φορέα αθλητικής επισκεψιμότητας και τουρισμού, αφού όλοι επαίρονται ότι στη χώρα μας, ο τουρισμός αποτελεί τη μεγάλη «βιομηχανία» μας.
Εγώ, ως πρώην εργαζόμενος στο Αθλητικό μας κέντρο γνωρίζω πάμπολλες ιστορίες για αθλητές που τίμησαν το εθνόσημο σε Πανελλήνια, Βαλκανικά, Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα, καθώς και σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αν εξιστορήσω τις ιστορίες που μου αφηγήθηκαν ή ειπώθηκαν μεταξύ μας, σίγουρα δεν θα επαρκέσει ένα βιβλίο.
Από το προπονητικό μας πέρασαν οι Εθνικές ομάδες σε άνδρες και γυναίκες, καλαθοσφαίρισης, πετοσφαίρισης, χειροσφαίρισης, επιτραπέζιας αντισφαίρισης, στίβου, κολύμβησης, πόλο κλπ.
Σιγά-σιγά όμως αραίωσαν και εκεί που δεν έφθαναν τα δάχτυλα των δυο χεριών να μετρήσουμε τις ομοσπονδίες που επισκεπτόταν το Καρπενήσι για προετοιμασία. Μου φαίνεται πως μας απέμεινε μόνο ο στίβος. Κι΄ αυτός ως πότε;
Κι΄όλα υτά γιατί μείναμε στάσιμοι, αλλού οπισθοχωρήσαμε με ταχύτατα βήματα, ενώ ελάχιστα και σποραδικά ήταν τα βήματα προς τα μπροστά!
Δεν το λέω εγώ. Το λένε τα ίδια τα έργα. Κοιτάξτε τις εγκαταστάσεις μας και θα καταλάβατε. Κοιτάξτε τους αγωνιστικούς χώρους των γηπέδων ποδοσφαίρου. Κοιτάξτε τις κτιριακές εγκαταστάσεις το κλειστού. Κοιτάξτε το ταρτάν του ίδιου χώρου. Κοιτάξτε την αισθητική του χώρου.
Είναι εγκαταστάσεις αυτές να φιλοξενήσουν αθλούμενους πρώτης γραμμής;
Δεν έχω καμία αντιπολιτευτική διάθεση (Στον πολιτισμό δεν χωρά κάτι τέτοιο. Μόνο στις μεθοδολογίες που ακολουθούνται). Δεν επιμερίζω πουθενά ευθύνες. Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για εκεί που φθάσαμε την κατάσταση. Άλλωστε όπως τόνιζε ο Θουκυδίδης: «Οι Θεοί δεν ευθύνονται για τα ανθρώπινα».
Ορισμένοι θα πουν ο Δήμος μας είναι μικρός και είναι. Οι πόροι μας δεν επαρκούν. Όμως όλοι θα πρέπει ν΄ αντιληφθούν ότι ο Δήμος μας είναι μέρος της Πολιτείας. Κάποια έργα θα πρέπει να χαρακτηρίζονται εθνικού σχεδιασμού και να μην σηκώνονται ανασχετικά τείχη με αιτιολογία της αρμοδιότητας («Εγώ είμαι αρμόδιος. Όχι εσύ!).
Στις 13/1, επικοινώνησα λόγω της γνωριμίας μου με την προπονήτρια της Εθνικής πόλο γυναικών την Αλεξία Καμμένου για να τη συγχαρώ για το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Αϊντχόβεν και την πρόκριση μας στους προσεχείς Ολυμπιακούς Αγώνες, το καλοκαίρι στο Παρίσι.
Χάρηκε αφάνταστα και μου μίλησε θερμά. Σε κάποια αποστροφή μου είπε: «Τι γίνεται με το κολυμβητήριο; Είναι το γούρι μου και από εκεί θέλω να ξεκινήσω την Ολυμπιακή προετοιμασία, όπως συνέβη με το Πανευρωπαϊκό».
Βρέθηκα αμήχανος, δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Μετέβην στο Δημοτικό Κατάστημα, όπου διαπίστωσα δυστυχώς μάλλον πως θα παραμείνει κλειστό ως το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να το χρησιμοποιήσει ούτε η Εθνική Ομάδα ούτε οι δυο κολυμβητικοί μας σύλλογοι.
Δεν αποδίδω ευθύνες. Δεν είμαι αρμόδιος. Όμως ως πολίτης ελεύθερος και με δικαιώματα, πρέπει να τονίσω ότι το πρόβλημα πέρα από το τοπικό είναι και εθνικό και πρέπει να λυθεί άμεσα.
Με αφορμή ότι για περίπου έναν χρόνο (γίνονται βέβαια οι εργασίες αναβάθμισης του), οι νέοι του Καρπενησίου δεν χρησιμοποιούν το κολυμβητήριο μας, επιστρέφω για λίγο για το αν θυμόμαστε τους αθλητές μας και ποιες ιστορίες κρύβονται πίσω απ΄ αυτόύς και το λέω αυτό γιατί τα παιδιά που επιλέγουν να αθληθούν σε υψηλό επίπεδο δεν θυσιάζονται όπως πιστεύουν κάποιοι. Επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της Αρετής που επέλεξε και ο Ηρακλής της μυθολογίας μας. Μας ξαφνιάζουν, γίνονται πρωτοσέλιδα και μετά εξαφανίζονται από την σκέψη μας.
Αλήθεια ποιος σκέπτεται αυτήν την στιγμή τις προσπάθειες των Ελλήνων αθλητών πρώτης γραμμής;
Ποιος σκέπτεται τις προσπάθειες των επί δυο συναπτών χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων καλύτερου Έλληνα αθλητή Γιάννη Αντωνίου; Ποιος σκέπτεται την προσπάθεια της παγκόσμιας πρωταθλήτριας kick boxing Σεμέλης Ζαρμακούπη; Ποιος σκέπτεται τους στιβικούς Γιώργο Σταμούλη και Ματίνα Νούλα που αφήνουν άφωνο το Πανελλήνιο; Ποιος σκέπτεται τις προσπάθειες και τα προβλήματα των αθλητών βουνού Δημήτρη Ελευθερίου, Δήμητρας Μπίκα, Φωτεινής Κολόκα και Ζωής Σταμούλη; Ας μας απαντήσουν, γιατί σταμάτησε τον αθλητισμό ο φέρελπις Ευρυτάνας Πανελληνιονίκης στίβου Μάρκος Γκούρλιας;
Τα παιδιά αυτά είναι μόνα τους ή σχεδόν μόνα τους. Χρειάζονται αρωγή, ψυχολογική στήριξη, αγωνιστικούς χώρους και αθλητικά όργανα.
Κλείνοντας αυτή την αναφορά, καλώ όλους τους Έλληνες, όλους τους Ευρυτάνες θεσμικούς παράγοντες να σκύψουν πάνω από τα προβλήματα του Ελληνικού αθλητισμού με γνώμονα ότι αυτά τα παιδιά παράγουν έργο, υπηρετούν τον πολιτισμό και σέβονται το εθνόσημο που βαραίνει το στήθους τους κατά τον καλύτερο τρόπο!
Ευχαριστώ το site του Evrytania Sport που κατά καιρούς με φιλοξενεί.
Σεραφείμ Λερογιάννης»
