Στις
26/7 στο Παρίσι μετά από τρίμηνη λαμπαδηδρομία που ξεκίνησε πριν από
τρεις μήνες από την Ολυμπία της Ηλιάδας Γης, στο βωμό του Ολυμπιακού
Σταδίου της Γαλλικής πρωτεύουσας θα καίει το Απολλώνιο φως που θα
παραμείνει άσβεστο,όσο θα διαρκέσουν οι 33οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί
Αγώνες. Πρόκειται για το ελληνικό φως της δυσχέρειας, της ειρήνης και
της μεταλαμπάδευσης αρχών και αξιών της χώρας που γέννησε τον αθλητισμό
και θα φωτίζει τη συναδέλφωση των νέων όλου του κόσμου, αφού πάνω από
10.000 αγόρια και κορίτσια που έπιασαν τα όρια της ολυμπιακής επιτροπής
(ανάμεσά τους 100 Ελληνόπουλα) θα κληθούν να αγωνισθούν στο πλαίσιο του
υγιούς ανταγωνισμού και της ευγενούς άμυλας, ανεξάρτητα από χρώμα,
γλώσσας, θρησκείας και εθνότητας, χωρίς τον παραμικρό ρατσιστικό
διαχωρισμό.
Αυτή
τη φορά, το πνεύμα των αγώνων απ΄ότι φαίνεται θα έχει παραβιάσει όπως
όλα δείχνουν, οι πόλεμοι στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη, θα
συνεχίζονται με αμείωτη ένταση δείχνοντας το βλοσυρό τους πρόσωπο και το
νοσηρό μυαλό όσων τους τελούν. Βομβαρδισμένα σχολεία,ναοί και
νοσοκομεία θα βαφτίζονται στρατιωτικές βάσεις και σίγουρα δεν θα
αποτελούν στρατούς εμπλεκόμενων κρατών ή μέλη ομάδων τρομοκρατών,
ακρωτηριασμένα ή νεκρά παιδιά, χήρες μάνες, νεκροί γέροι και νεκροί
άμαχοι, απ’όπου και αν προέρχονται. Έτσι, το ερώτημα θα μείνει
αναπάντητο: Γιατί η συμμετοχή των εμπλεκομένων, σε άλλους απαγορεύεται
και σε άλλους απαγορεύεται;
Αλήθεια
η χώρα μας ασκεί τις δέουσες διπλωματικές πιέσεις, όσων αφορούν την
γέννηση των αγών στην αρχαία Ολυμπία (776π.Χ) και την παρακαταθήκη που
εκείνοι μας άφησαν, ή μήπως παραδώσουμε και εμείς το πνεύμα μας στο
έλεος των συμφερόντων και της εμπορευματοποίησης των πάντων στα νέα
δεδομένα που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση και διέπουν πλέον το παγκόσμιο
χωριό.
Είναι
ικανή η χώρα μας να αναλάβει πρωτοβουλίες και να αλλάξει τη ροή των
διπλωματικών διαβουλεύσεων, έτσι ώστε το πνεύμα να εφάπτεται με το νόημα
της αρχαιότητας; ή μήπως αντί να αναλάβει πρωτοβουλίες παραμένει
αδιάφορη και απαθής παρατηρητής;
Η
ολυμπιακή φλόγα επανήλθε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Άμστερνταμ (1928)
ενώ η λαμπαδηδρομία εισήχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου
(1936). Μοναδική εξαίρεση διαμαρτυρίας της χώρας μας, υπήρξε κατά τους
Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (1984) όταν αρνηθήκαμε επίσημη
τελετή Αφής λόγω της εμπορευματοποίησης της. Κάθε συμμετέχων στη
λαμπαδηδρομία έπρεπε να πληρώνει 3 δολάρια. Δυστυχώς η κίνηση αυτή
αποτέλεσε “ Φωνή βοώντος εν τη ερήμω” και γρήγορα απομονώθηκε. Μπορεί να
φαίνεται ρομαντική και συνάμα μοναχική η άποψη μου αλλά θαρρώ είναι
μεγάλη ευκαιρία οι εισερχόμενοι αγώνες να αλλάξουν τη ροή τους
μελλοντικά, αφού λόγω της διοργανώτριας πόλης (Παρίσι) θα ακουστούν κατά
σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλο καθώς πρώτη θα παρελαύνει η Ελληνική
αποστολή με σημαιοφόρους την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και τον Γιάννη
Αντετοκούμπο και συνάμα θα ακούγεται ο ελληνικός εθνικός ιστό θαύμνος ,
κομμάτι από τον “ Υμνεις των Κλευκερίαν” του Διονύσιου Σολωμούτη λγια να
θυμίζουν σε όσους γνωρίζουν την ιστορία τις εννέα συλλαβές
Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΙ-Α -Η- ΘΑ-ΝΑ-ΤΟΣ (Πέντε μπλε Τέσσερις λευκές συλλαβές) που
αποτελεί το τρίπτυχο της Ελληνικής επανάστασης ενάντια στην Οθωμανική
κυριαρχία. Έπειτα θα ακουστεί ο Εθνικός ύμνος της Γαλλίας, η εκπληκτική
Μεσσολιώτιδα για να θυμίζει την Γαλλική επανάσταση (1789) και το
λογότυπό της: Ελευθερία (Liberte), Ισότητα (Egalite), Αδελφοσύνη
(Fretarnite), σίγουρα παρακαταθήκη των διαχρονικών ελληνικών αρχών και
αξιών.
Ενώ
όταν ακολούθως στον ιστό θα ανεβαίνει η σημαία της Διεθνούς Ολυμπιακής
Επιτροπής (Δ.Ο.Ε) των πέντε τεμνόμενων κύκλων θα προκαλεί ανατριχίλα,
τόσο ο γραμμένος από τον Κωστή Παλαμά (1859-1943) Ολυμπιακός ύμνος, όσο
και η μελοποίηση του από τον επίσης Έλληνα κερκυραίο Σπυρίδωνα Φιλίσκο
Σαμαρά “ Αρχαίο πνεύμα αδύνατο, αγνέ πατέρα, του ωραίου του μεγάλου και
του αληθινού...”Αλήθεια τι άλλο χρειάζεται η χώρα μας εκτός από τη διπλή
συνδρομή, με τα όπλα που διαθέτει στη φαρέτρα της να προχωρήσουν στην
εξυγίανση των αγώνων.
Παράλληλα
με αυτά που θα ακουσθούν, οι παρευρισκόμενοι αλλά και οι τηλεθεατές θα
βλέπουν σε όλους τους αγωνιστικούς χώρους , στη λατινική, το τρίπτυχο
των αγώνων ( Itius- Πιο γρήγορα Altius – πιο μακριά, πιο ψηλά, Fortius-
πιο δυνατά).
Έρχομαι
εδώ να προσθέσω με συναίσθηση και τη δέουσα ταπεινότητα μου, ότι αυτό
πρέπει να γίνει τετράπτυχο, τοποθετώντας στα Ελληνικά τη φράση -πιο
καθαρά-Έτσι που να ρωτάνε όσοι δεν γνωρίζουν Ελληνικά τι σημαίνει και οι
γνωρίζοντες να απαντούν πως σημαίνει προτροπή προς όλους, της χώρας που
πρωτογέννησε τον; και το αθλητικό πνεύμα, γιατί δυστυχώς πλέον πέρα από
τον προγραμματισμό και την προπόνηση αρκετοί από τους αθλητές αποτελούν
προϊόντα ιατρικών παρακολουθήσεων, ιατρικών σκευασμάτων και πολλές
φορές απαγορευμένων ουσιών με οδυνηρά αποτελέσματα για την υγεία τους.
Αλλιώς χάνεται το νόημα όσων τόνισε ο Φιλέλληνας, αναβιώτης των
σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων (Αθήνα 1896) Γάλλος Βαυαρός Πίτερ ντε
Κουμπερτέν (1863-1937).” Το σημαντικό στους ολυμπιακούς αγώνες δεν είναι
η νίκη αλλά η συμμετοχή”. Το ουσιώδες στη ζωή δεν είναι η κατάκτηση
αλλά το ευ αγωνίζεσθαι.
Όποιος
είδε το δάκρυ του Γιάννη Αντετοκούμπο μετά την πρόκριση της Ελληνικής
ομάδας καλαθοσφαίρισης στο ολυμπιακό τουρνουά. Όποιος είδε το δάκρυ της
πανέμορφης Αλίσα Σμιντ όταν της ανακοίνωσαν ότι θα είναι παρούσα ως
αναπληρωματική της Γερμανικής ομάδας σκυταλοδρομίας, με κατάταξη μπορεί
ευκολότερα να ερμηνεύσει τα λεγόμενα του Κουμπερτέν. Η παγκόσμια
κοινωνία διαρκώς αλλάζει, άλλες φορές ακμάζει, άλλες φορές παρακμάζει,
άλλες φορές οπισθοδρομεί ή τελματώνει. Όλοι γνωρίζουμε σε ποιο επίπεδο
κινείται ο αθλητισμός σήμερα. Ακμάζει ή Παρακμάζει; Ας το απαντήσουν οι
ειδικοί με σιγουριά.
Για
τα δικά σας συμπεράσματα, έκρινα σκόπιμο να αναφέρω τις πέντε (5)
προϋποθέσεις που είχαν τεθεί στους ολυμπιακούς αγώνες του Σέντ Λουίς
(1994) και καθόριζαν το πνεύμα του ερασιτεχνισμού για συμμετοχή στους
αγώνες. 1) Δεν έχει δεχθεί ποτέ χρήματα, 2) Δεν έχει αγωνισθεί ποτέ με
ψευδώνυμα, 3) Δεν έχει βάλει ενέχυρο ούτε έχει πουλήσει τα έπαθλα του,
4) Δεν έχει βάλει ποτέ χρηματικό στοίχημα, 5) Είναι αποδεδειγμένα μέλος
ερασιτεχνικού σωματείου.
Μετά
από όλο αυτό που ανέφερα πιστεύω πως η παγκόσμια κοινωνία,
παραμερίζοντας τα συμφέροντα κυρίως των ισχυρών μπορεί και πρέπει να
διεξάγει ολυμπιακούς αγώνες σε κλίμα εκεχειρίας μέσα σε άδουλα αθλητικό
πνεύμα, που να είναι τόσο φωτεινό και αληθινό όσο το ολυμπιακό φως που
ταξίδεψε από τον ναό της Ήρας στην Ολυμπία, εμπνευσμένο από τον φώσφορο
του Απόλλωνα και έφτασε άσβεστο ως το Παρίσι.
Τελειώνω
με μια υποσημείωση. Αν έλθουν ελληνικές επιτυχίες και μετάλλια ας το
γιορτάσουμε μαζί με τα παιδιά, αγνοώντας αυτούς που θα επιχειρήσουν
έρευνα αν αυτό έχει συγγένεια με τον Μέγα Αλέξανδρο , τον Κολοκοτρώνη,
χάριν θεαματικότητας. Τα παιδιά αυτά είναι δικό μας κομμάτι. Ο
αθλητισμός είναι απιλογή τους, όχι θυσία. Απλώς απαιτεί θυσίες και ας μη
λησμονούμε ότι “ τα αγαθά κόπεις κτώνται”. Ίσως κάποιος που θα διαβάσει
όλα αυτά θα αναρωτηθεί γιατί κατά καιρούς γράφω: Το κάνω παραμένοντας
ένα άσημο μόριο της κοινωνίας που πιστεύει όπως έλεγε ο δάσκαλός μου
Αριστόβουλος Μάνεσης ότι υπηρετεί την εντιμότητα και την αλήθεια. Κι αν
καμιά φορά διαφωνείτε με όλα αυτά , τότε είμαι σίγουρος ότι συμβάλλω
στον διάλογο, ο οποίος στο διηνεκές υπομένει καρτερικά την σύνδεση των
αντιθέσεων και έτσι αποτελεί το θεμέλιο άλλης ελληνικής κατάκτησης που
ακούει και απαντά στο όνομα “ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”
Εύχομαι καλούς αγώνες στο Παρίσι
Λερογιάννης Σεραφείμ
Aπόδοση: Παναγιώτης Γραβάνης
