Στον Χ.Ο.Π.Π.
(Σύλλογος Αθλητών Χιονοδρομίας και Ορειβατών Πολυδρόσου Παρνασσου)
ανήκει πλέον ο Ευρυτάνας πρωταθλητής χιονοδρομίας Γιάννης Κουδουνάς,
μέχρι πρόσφατα μέλος του ΕΟΣ Καρπενησίου.
Ο ίδιος με ανάρτηση του αναφέρει: "
Και…
ωωωωπ… πήρα την πρώτη μεγάλη στροφή στη ζωή μου! Και αυτή η στροφή με
οδηγεί μακριά από τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Και θα με
κρατήσει μακριά για πολλά χρόνια…
Χαίρομαι; Λυπάμαι; Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Μόνο σκέψεις
περνάνε από το μυαλό μου. Σκέψεις , που εναλλάσσονται με την ταχύτητα
μιας γιγαντιαίας κατάβασης σε μια χιονισμένη πλαγιά…
Τι παίρνω μαζί μου από αυτόν τον τόπο; Και τι αφήνω πίσω μου…;
Παίρνω πανέμορφες εικόνες από ένα ονειρεμένο φυσικό
περιβάλλον. Παίρνω γεμάτα σχολικά χρόνια, με όμορφες στιγμές και με
δύσκολες στιγμές (ωραίες κι αυτές…!). Παίρνω την αγάπη και τη στήριξη
των γονιών μου και τις προσπάθειες που έκαναν για να είμαι, σήμερα, σε
θέση να κοιτάζω το μέλλον μου με κάτι παραπάνω από απλή αισιοδοξία.
Παίρνω την αγάπη των πραγματικών φίλων, από τα παιδικά μου χρόνια.
Αλλά και κάτι αφήνω… κάτι που δεν περίμενα ότι θα υπήρχε, για να το αφήσω…
Πως λέγεται αυτό το συναίσθημα που πάει κι έρχεται ανάμεσα σε
λύπη , στενοχώρια απογοήτευση και στο τέλος σε αφήνει με μια μεγάλη
ΑΠΟΡΙΑ;;
Γιατί θα έπρεπε να υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι, που στο μυαλό το δικό μου
ήταν οι δικοί μου άνθρωποι, που τους μιλούσα, σαν να ήταν οι δικοί μου
άνθρωποι, που τους συμπεριφερόμουνα, σαν να ήταν οι δικοί μου άνθρωποι
αλλά τελικά ΔΕΝ ήταν;;
Την αγάπη μου για τα βουνά και τη χιονοδρομία , ίσως, να την
κληρονόμησα από τον πατέρα μου, που είναι από τους καλύτερους
χιονοδρόμους του τόπου μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα να
ασχολούμαι με το άθλημα. Καθώς μεγάλωνα, με κέρδισε και προσωπικά και
προσπάθησα να εξελιχθώ σαν αθλητής και γιατί όχι, να φτάσω όσο πιο
μακριά μπορούσα. Σκεφτόμουνα πως θα μπορούσε, αυτό, να με βοηθήσει να
εξελιχθώ και στη ζωή μου αργότερα…
Πόσο μακριά, όμως, μπορεί να φτάσει ένας αθλητής μόνος του
σε ένα τόσο απαιτητικό άθλημα; Τι να πρωτοσκεφτώ; Τις συνθήκες
προπόνησης; Το οικονομικό κομμάτι; Τις συνεχείς μετακινήσεις; Το
σχολείο παράλληλα; Και πόσα άλλα…
Αλλά πάντα υπήρχε ο σύλλογος μου, ο ΕΟΣ Καρπενησίου…
Υπήρχε;;;; Για μένα, δυστυχώς όχι. Και δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω
γιατί. Και δεν μου εξήγησε ποτέ κανείς. Για ποιο λόγο, ήταν
διαφορετική η αντιμετώπιση των αθλητών του Συλλόγου; Που, δεν ήταν και
πολλοί…
ΑΠΟΡΙΑ… ΜΕΓΑΛΗ!
Έκανα, μόνος μου και με τους γονείς μου, ότι καλύτερο μπορούσα. Αλλά το «μόνο σου» δεν φτάνει….
Οι συνθήκες, λοιπόν, με ανάγκασαν να αλλάξω πορεία και Σύλλογο.
Πλέον, ανήκω στο Σ.Α.Χ.Ο.Π.Π. ( Σύλλογος Αθλητών Χιονοδρομίας και
Ορειβατών Πολυδρόσου Παρνασσού ). Αυτοί οι άνθρωποι, με πρώτο τον
προπονητή μου, αποδείχθηκαν , τελικά, οι δικοί μου, πραγματικά,
άνθρωποι! Με την υποστήριξη και την αγάπη που μου έδειξαν, από τα πρώτα
αγωνιστικά μου βήματα.Αυτό που δεν βρήκα στους δικούς μου ανθρώπους, το
βρήκα σε ξένους… Τι να πω;!
